Πρώτα θυμάμαι λέξεις. Ύστερα αρχίζω να θυμάμαι εμένα. Θυμάμαι που διέσχιζα την ύλη. Μέσα σε μια λέξη ταξίδευα και διέσχιζα ό,τι υπάρχει. Τότε, κουρασμένη κάποιο μεσημέρι, αποκοιμήθηκα στην προστατευτική σκιά της μήτρας. Καιρό μετά γεννήθηκα. Από τότε ζω διαρκώς μες στον ίλιγγο. Με παίρνουν οι λέξεις ψηλά, μακριά. Κι αίφνης μ’ αφήνουν. Εκεί. Στο πουθενά. Μετέωρη. Μακριά απ’ τον κόσμο μου, μακριά απ’ τον κόσμο. Είμαι πυκνή τώρα. Πώς να διασχίσω; Είναι αλλού η βαρύτητα. Πώς να γυρίσω;
Αποφάσισα να τις ξεγελάσω την άλλη φορά. Βρήκα ένα τέχνασμα. Έφτιαξα μια παγίδα. Μια παράξενη κάψουλα. Έμπαινε η λέξη περίεργη μέσα κι αυτοστιγμεί εγώ σφιχτά την έκλεινα. Στο τέλος της μέρας έθαβα στον κήπο τις κάψουλες με τις λέξεις σχεδόν λιπόθυμες, σχεδόν νεκρές. Πήγαινα έτσι ήσυχη για ύπνο κάθε βράδυ. Πέρασε το καυτό καλοκαίρι. Η φθινοπωρινή ψύχρα. Η παγωνιά του χειμώνα.
Την άνοιξη, ήρθε ο ίλιγγος πάλι, με την δροσερή αύρα, την αρωματισμένη απ’ τους ανθούς αυτού του κήπου που με περιβάλλει.
Παρα πολυ καλο ποστ.
ReplyDeleteΠοια ειναι η αναρτηση του Δημητρη και ποιος ο διαλογος που ακολουθησε?
Αν δεν ενοχλω , φυσικα.
Την καλημερα μου.
Να ενοχλείς, καλέ μου zero? Το αντίθετο. Χαίρομαι με κάθε απόκριση και κάθε ανταπόκριση. Και αυτή που φεύγει από μένα και αυτή που έρχεται. Είναι η ανάρτηση του Δημήτρη Αθηνάκη για τον "μέγα κηπουρό" της Ευτυχίας Παναγιώτου, κρυμμένη μέσα στο likn, πίσω απ' τις δυο γραμμές λευκές υπογραμμισμένες μικρές λέξεις. Αφού μου προέκυψαν αυτά τα λόγια στο σχόλιο, ένιωσα ότι ήθελαν να πουν μια ξεχωριστή ιστορία, που της έπρεπε η δική της θέση. Να έχεις μια υπέροχη μέρα κι εσύ.
ReplyDeleteΜισο λεπτο να το διαβασω και θα γυρισω να σου πω την γνωμη μου.
ReplyDeleteΑα... με την ευκαιρια, να σου πω οτι... εχεις τοσα πολλα ποστ στην πρωτη σελιδα του μπλογκ σου, που εχει γινει πολυ βαρυ και δεν ειναι και τοσο ευκολο να το ψαξει καποιος.
Οποτε παει καποιος να κανει κατι στο μπλογκακι σου αυτο παρουσιαζει μια μικρη αδρανεια.
Αυτο συμβαινει γιατι ειναι πολυ βαρυ.
Πρεπει να μειωσεις τα ποστ που φαινονται στην πρωτη σελιδα.
Αποψη μου.
Θα γυρισω.
Μαλιστα.
ReplyDeleteΤο διαβασα.
Τι να πω τωρα...
Πιστευω πως και καποιο αλλο παρενφερες ποστ θα σε ειχε κανει να γραψεις τα ιδια πραγματα. Τις ιδιες προτασεις.
Επειδη εσυ αυτα που εγραψες ηθελες να γραψεις, απλα σου ελειπε μια αφορμη.
Να σου πω την αληθεια μου, πιο πολυ μου αρεσε το δικο ποστ.
Το δικο σου ειναι ωμο, αμορφο, πρωτογενες.
Το αλλο κρυβει τεχνικη μεσα του.
Αποψη μου ολα αυτα βεβαια.
Την καλησπερα μου.
Δίκιο έχεις. Βρίσκονται μέσα μας πράγματα σε μια κατάσταση ήσυχη. Ύπνο να το πεις, αδράνεια ίσως. Και ξαφνικά κάτι τα ξυπνάει. Μπορεί να είναι κάποια αφορμή. Μπορεί απλώς να είναι η ώρα τους να ξυπνήσουν. Κάτι παρόμοιο έγινε και με την αλληλογραφία, που μέρος της έβαλα στο προηγούμενο post. Το πρωτογενές, ναι, έχει μια παράξενη γοητεία. Και σε μένα ασκεί πάντα μια αλλιώτικη έλξη. Θα είναι, λέω, η ενεργειακή φόρτιση που κουβαλάει για πάντα μέσα του. Καλημέρα.
ReplyDeleteΤην καλησπερα μου.
ReplyDeleteωραιοι οι διάλογοι, οι δηλώσεις και οι αποκρίσεις. ίσως έτσι μπορεις να χειριστείς και την πρόσκληση για το παιχνίδι που σου στέλνω...αν θες πέρνα απο τα μέρη μου...
ReplyDeleteΠολύ όμορφο, καλο βράδυ!! :)
ReplyDeleteΌ,τι αξίζει στη ζωή είναι και αυτό το παιχνίδι - η ζωή μες στη ζωή - με τις λέξεις.
ReplyDeleteΝαι, ναι, θα περάσω το συντομότερο. Σ' ευχαριστώ πολύ, Πετρούλα. Έλλειπα σε πρώιμες διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα. Άφησα το pavilion στην Αθήνα για να blog-o-αποτοξινωθώ. Χτες αργά το βράδυ είδα τις αποκρίσεις, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη για ν' ανταποκριθώ. Από σήμερα όμως πίσω στην πολυαγαπημένη blog-o-ρουτίνα μας. Σε φιλώ.
ReplyDeleteΚαλή μου roadartist, καλή εβδομάδα. Ο κήπος χαίρεται πολύ που σου αρέσει.
ReplyDeleteΚαλημέρα Γιώργο. Ό,τι αξίζει στη ζωή είναι το παιχνίδι. Συμφωνώ και επαυξάνω. Ό,τι αξίζει είναι εκείνο το παιχνίδι που μας χάρισαν και το ονομάσαμε ζωή. Ακόμα κι όταν το χαλάμε και το χαραμίζουμε και το παραπετάμε. Κάθε στιγμούλα, κάθε δόνηση, κάθε αναπνοή.
ReplyDeleteΔεν γραφεις πια, πολυ συχνα ε?
ReplyDeleteΚαι επειδη αυτο ειναι το 13 σχολιο...
...για να μην κολλησει το μπλογκακι σου και να συμβαινουν πραγματα σε αυτο...
ReplyDeleteσου γραφω και αυτο το σχολιακι.
Την καλησπερα μου.
Καλησπέρα, zero. Πράγματι. Καλοκαίριασε βλέπεις. Δε με κρατάει το σπίτι. Επίσης, δουλεύω πολύ τελευταία. Άλλωστε δεν είναι όλοι οι καιροί για τα ίδια πράγματα. Και θέλω να επιτρέπω αυτή την πολυτέλεια στον εαυτό μου: να διαβάζει και να γράφει μόνο όταν στ' αλήθεια το λαχταράει. Κάνουμε τόσα πράγματα από υποχρέωση και υπό πίεση. Ας ασχολιόμαστε μ' αυτά που αγαπάμε όταν και όπως πραγματικά το απολαμβάνουμε.
ReplyDeleteΣωστο κι'αυτο.
ReplyDeleteΠολυ σωστο.
Καλημερα.