Αντιφωνητής: Αν κάποιος δεν ήθελε να μεγαλώσει, ή έστω ήθελε να χαρεί την παιδική αθωότητα όσο μπορεί και εν τέλει αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα, χωρίς επιλογή; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση;
Και πώς καταλαβαίνει κάποιος τον προορισμό του; Πως καταλαβαίνει για ποιο πράγμα γεννήθηκε;
Αίγλη: Κοριτσάκι μου, η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Και τα παιχνίδια είναι πάντα σκληρά μαζί μας. Επειδή έχουμε την τάση να παραβιάζουμε τους κανόνες. Επειδή δεν είμαστε αρκετά συγκεντρωμένοι στο ρόλο κάθε φορά και κάτι μας διαφεύγει. Επειδή θέλουμε να σπρώχνουμε τα όρια πιο έξω κάθε τόσο.
Πολύ σωστά συμπεριφερόμαστε έτσι. Γιατί και τους κανόνες πρέπει να διαρρήξουμε. Και ν' αφήσουμε τα πράγματα έξω από τον έλεγχό μας. Και να καταργήσουμε τα όρια.
Αλλά ακριβώς αυτή η μάχη μας με τον περιορισμό και την ατέλεια – για την οποία δοξάζω το γένος των ανθρώπων – είναι αυτή που προκαλεί ατυχήματα, δημιουργεί δυσχέρειες, ανοίγει πληγές.
Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής μας: το πνεύμα να διαρρήξει την αγωνία της ύλης, η ύλη να ντύσει την ειρήνη του πνεύματος.
Είναι δύσκολο και για μένα να το εννοήσω. Κι ούτε το έχω διαβάσει κάπου. Όμως το νιώθω. Ξέρω – χωρίς να ξέρω πώς – ότι ο ρόλος του ανθρώπου μέσα στον σύμπαντα κόσμο είναι αυτός: να ενώσει τα δύο σε ένα, την ύλη και το πνεύμα. Μέσω της ύλης ο κόσμος θέλει να μας φανερώσει ό,τι υπάρχει. Μέσω του πνεύματος ο κόσμος θέλει να δώσει υπόσταση σε ό,τι σχηματίζεται.
Καλή μου φίλη, έχω γράψει το παραπάνω κείμενο μέσα σε δυο λεπτά. Εδώ και μισή ώρα το κοιτάζω. Δε φαίνεται ν' απαντά σ' αυτά που με ρωτάς. Αλλ' αρνείται με πείσμα οποιαδήποτε παρέμβαση. Εκείνο ξέρει.
Στα σημαντικότερα ερωτήματα δεν υπάρχουν συνήθως απαντήσεις...
ReplyDeleteΕνα ειναι το μονο σίγουρο.. οτι πραγματικα η ζωή ειναι σκληρή, δεν χωρά σε κανόνες, δεν ειναι δίκαιη, σου ζητά τα πάντα..και ίσως να μη πάρεις όλα αυτά για τα οποία 'πολέμησες'.. :)
Καλή μου roadartist, τα σημαντικότερα ερωτήματα συνήθως ακολουθούνται από ερωτήσεις, ερωτήσεις κι ερωτήσεις. Αλλά συχνά οι λέξεις λένε ότι θέλουν. Οι λέξεις δεν έχουν μόνο προορισμό να μας εκφράζουν. Επίσης, μπορούν να εκφράζουν κι άλλα πράγματα μέσα από μας. Τη θλίψη μας. Τη θλίψη που δεν έχει πάντα τις αιτίες που μπορούμε ν’ ανιχνεύσουμε. Τη θλίψη που θέλει κάπου να μας οδηγήσει.
ReplyDeleteΞέρεις πολλές φορές ανατρέχω σε μεγάλους συγγραφείς.. π.χ. στον Καζαντζάκη και διαβάζοντας ξανά τα λόγια και τις λέξεις του..κάθε φορά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο το πόσο πολύ "μπροστά" ήταν για την εποχή του..
ReplyDeleteθαυμάζω το πόσο πολύ είχε κατανοήσει την ζωή.. σε κάθε της διάσταση..
Στα έργα του βλέπεις πόσο σοφία διέθετε..Ηταν σκληρός, ρεαλιστής αλλά όμως εύστοχος ..
Με παρηγορεί πολύ αυτή η σκέψη..
Oι λέξεις μας εκφράζουν σίγουρα πράγματα δικά μας, απο μέσα μας, τα οποία όμως πράγματα αφήνουμε να εκφραστούν εκεί που εμείς θέλουμε.
Καλό σκ :))
Ο Καζαντζάκης είχε εννοήσει το μεγαλείο του ανθρώπου - και τη μικρότητά του επίσης. Και είχε επιλέξει να πιστεύει στον άνθρωπο. Γιατί μια στιγμή μεγαλείου ακυρώνει χίλιες στιγμές μικρότητας.
ReplyDeleteΛες, roadartist, ήταν σκληρός κι αυτό με κάνει να σκεφτώ μήπως δεν είναι μόνο η ζωή σκληρή μαζί μας αλλά κι εμείς μαζί της; Μήπως αυτό που της καταλογίζουμε κι εκείνη μας το χρεώνει επίσης;
Οι λέξεις, ναι, εκφράζουν πράγματα που βρίσκονται μέσα μας. Δεν αποτελούν όμως αυστηρά τον προσωπικό μας εσωτερικό κόσμο. Άλλοτε είναι συλλογικές ή συμπαντικές κυτταρικές εγγραφές. Μας φαίνεται τότε ότι είναι της φαντασίας μας, γιατί είναι κάτι για το οποίο δεν έχουμε αυτό που λέμε αποδείξεις. Αλλά ό,τι ονομάστηκε από τον άνθρωπο αποτελεί μέρος της ύπαρξης.
Καλό σαββατοκύριακο, κοριτσάκι. Και καλή δύναμη και συγκέντρωση στη δουλειά σου.
Ναι, συνεχομενες ερωτησεις...
ReplyDeleteΠαρα πολυ σωστο.
Την καλησπερα μου.
Καλησπέρα, zero. Διαρκείς ερωτήσεις. Για την ακρίβεια, διαρκώς οι ίδιες ερωτήσεις. Ως ν' ανατείλλει η μέρα που θα βουληθούμε ν' ακούσουμε την απάντηση, στην οποία επιμένουμε να κωφεύουμε.
ReplyDelete