Λησμονιά
Η λησμονιά είναι σαν τραγούδι
Που ελεύθερο από μέτρο και ρυθμό πλανιέται.
Η λησμονιά είναι σαν πουλί που ζυγιάζει τα φτερά του,
Ανοιχτά κι ακίνητα -
Και πηγαίνει με τον άνεμο ξεκούραστα.
Η λησμονιά είναι βροχή τη νύχτα,
Ή παλιό σπίτι στο δάσος, ή παιδί.
Η λησμονιά είναι άσπρη - άσπρη σαν δέντρο ξεραμένο,
Και μπορεί να ρίξει σ’ έκσταση τη σίβυλλα να προφητεύει,
Ή να κηδέψει τους Θεούς.
Θυμάμαι πολλή λησμονιά.
Forgetfulness, by Hart Crane
ο αμερικανός ποιητής
Ε, λοιπόν, ο συντονισμός μας είναι υπέροχος.
ReplyDeleteΣου απάντησα στο blog μου, σου απαντώ κι εδώ λέγοντας ότι πάνω απ' όλα μετρά ο ωραίος μεταφραστικός διάλογος που ανοίγεται, όπως και η εκ νέου ανακάλυψη του παραγνωρισμένου (στην Ελλάδα) Κρέιν.
Καλησπέρα, Γιούλη μου!
Πραγματικά, ακόμα χαμογελώ στη σκέψη αυτής της έκπληξης. Ήθελα από μέρες να διαβάσω στο blog σου κι όλο κάποια αφορμή μ' έβγαζε αλλού. Μπαίνω και τι βλέπω; Τον ίδιο τίτλο! Ακολουθεί δε κι άλλη έκπληξη: η τόσο διαφορετική εκδοχή. Να το δοκιμάσουμε πάλι, Δημήτρη. Με κάτι άλλο. Τι λες κι εσύ;
ReplyDelete"Θυμάμαι πολλή λησμονιά", πολύ ενδιαφέρον στίχος. Δεν ξέρεις τι. Να στενοχωρεθείς ή να γεμίσεις ελπίδα;
ReplyDeleteΚαλό σου βράδυ.
Φαντάσου, Γιώργο. Να προσπαθείς απεγνωσμένα να θυμηθείς ό,τι με πάρα πολύ κόπο έχεις λησμονήσει.
ReplyDeleteΑμέ! Να το κάνουμε!
ReplyDeleteYou pick!
Αίγλη εχεις προσκλησούλα .. (αν εχεις διάθεση) .. Φιλια :)
ReplyDeleteΕυγενικός, όπως πάντα. Θα κάνω λοιπόν εγώ την αρχή, αλλά το επόμενο θα το διαλέξεις εσύ. Let me think; I'll be soon back to this.
ReplyDeleteΚαλή μου, roadartist, σ' ευχαριστώ που με σκέφτηκες. Και βέβαια έχω διάθεση. Θα περάσω από κει να δω τις λεπτομέρειες. Καθώς και όλα τα καινούργια σου. Φιλιά και καλημέρα.
ReplyDeleteΕδώ είμαι, πάλι. Είπαμε να διαλέξω. Ναι. Μια κουβέντα είναι. Για να δούμε τι έχουμε εδώ, λοιπόν. Αφήνουμε γι’ αργότερα το “Solstice” by Louise Gluck, from The Seven Ages. Θέλω να το αναρτήσω στις 21 Ιουνίου. Μπορούμε να το ετοιμάσουμε κι οι δυο για εκείνη την ημέρα. Στο μεταξύ, με παιδεύει το “To The One Of Fictive Music” by Wallace Stevens. Επίσης, έχω ρίξει μια ματιά στο “Mending Wall” by Robert Frost. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να ψάξω για κάτι που δεν το έχω ούτε διαβάσει πάλι. Αρχίζω με το poem-a-day από την Academy of American Poets, που σήμερα είναι το “Pastoral” by Jennifer Chang. Στην ίδια σελίδα ανακαλύπτω το “maggie and milly and molly and may” by E. E. Cummings. Αλλά ξέρεις πόσο αγαπώ τους καναδούς. Δεν μπορώ να μην αναζητήσω κι απ’ αυτούς ένα – και βρίσκομαι μπρος στο “Stone's Secret” by Margaret Avison. Τώρα, λέω, να σε αφήσω να διαλέξεις εσύ ανάμεσα στα πέντε (5) το ένα (1). Και, στη συνέχεια, όταν είμαστε έτοιμοι να ορίσουμε ημέρα και ώρα ανάρτησης. Μ’ αρέσει πολύ αυτό, Δημήτρη. Αυτό είναι παιχνίδι. Αλλά αυτό δεν είναι σχόλιο. Έχασα την αρχή. Περιμένω. Το ένα.
ReplyDeleteΚαλημέρα, ξανά!
ReplyDeleteΩραία λίστα! Φτάνω, αφενός, διά της εις άτοπον απαγωγής και, αφετέρου, διά της αδυναμίας, στον Robert Frost και στο "Mending Wall", που μπορούμε να το "δουλέψουμε" και σε μερικές μέρες να ξαναμιλήσουμε, εδώ ή με mail, και να κανονίσουμε τα διαδικαστικά! Ας μην αγχωθούμε προκαταβολικά, ε; Παιχνίδι είναι, εξάλλου!
Πολλά φιλιά!
Excited!
Excited κι εγώ - δε φαντάζεσαι. Φυσικά και δε θ' αγχωθούμε. Και μέρες και βδομάδες. Να το αφήσουμε και λίγο στο "συρτάρι" να το δούμε μια δεύτερη ματιά αργότερα. Με την ησυχία μας. Κανένα boss δεν το περιμένει. Το κέφι μας κάνουμε. Σε φιλώ. Να έχεις ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο.
ReplyDeleteαλλαργινή επίσκεψη. καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα.
ReplyDeleteΚαι η υποδοχή έρχεται την επομένη. Μόλις επέστρεψα από τριήμερο στην ύπαιθρο. Καλό ξημέρωμα. Μου αρέσει πολύ αυτή η ευχή.
ReplyDelete