new

place

ένα παιδί κι ένα φεγγάρι

Ανοίγουν τώρα τα σύννεφα
Αποκαλύπτεται ολόγιομο, διάφανο, αργυρόλευκο
Πλέει τον ωκεανό του ουρανού
Μου δίνεις να κρατήσω το χέρι σου
Άφοβα βλέπεις ψηλά, μακριά
Στη στροφή, στα πόδια μας
ένα παιδί δεν έχει φάει σήμερα

english version

μικρό φθινόπωρο

στάλες πάνω στα γυμνά μπράτσα, τους γυμνούς ώμους
στάλες στο έδαφος το στρωμένο την άσφαλτο
στάλες, βάρυνε, δακρύζει ο ουρανός
μες στο μεσημέρι του καλοκαιριού
ανακουφίζει τη δίψα της γης του
κυλάει η βροχή μαζί με τον ιδρώτα στο στήθος σου

κρυμμένοι στη δροσιά

"deciduous summer" phot@rt by Aeglie

Η σκιά στα δυτικά του βράχου το πρωί
Τα τζιτζίκια: μεσημεριανό νανούρισμα
Ο ζεστός απογευματινός άνεμος
Ο παγωμένος απογευματινός καφές
Μια ολόκληρη νωχελική ημέρα
κάτω απ’ τη δροσιά των ευκαλύπτων
Κάποτε ο ήλιος παίρνει το δρόμο για να βασιλέψει
Τότε από τις μακριές, προστατευτικές σκιές
σ’ αυτή την κρυμμένη γωνιά του τόπου
γυμνά κορμιά διασχίζουν την άσκεπη αμμουδιά
Πέφτουν και σβήνουν τη φλόγα τους στη θάλασσα
Στην άκρη στο νερό περιμένει ένα καρπούζι

μυρίζει ανάμνηση

"pure blue" phot@rt by Aeglie

Μυρίζει κάψα, μεσημέρι
Το χώμα αχνίζει
Το κορμί μου με θυμάται
στη χρυσή πλαγιά
παιδί
να κρύβομαι μες στα σπαρτά
την ιερή ώρα που οι μεγάλοι
νανουρίζονταν
πλάι στο ρέμα
κάτω απ’ τα πλατάνια

κουράστηκε

Λίγα πράγματα ήξερα για τον Michael Jackson, όσα χρόνια ζούσε. Θυμόμουν ένα όμορφο αγόρι και κατά καιρούς το έβλεπα να ασχημίζει τον εαυτό του, καθώς μεγάλωνε. Περισσότερα έμαθα τις τελευταίες μέρες, αφού πέθανε. Έχω χορέψει με τα τραγούδια του νύχτες. Έχω χορέψει μαζί μ’ ένα αγόρι που έμαθε να χορεύει με τη βία. Με τη βία που ασκούσε πάνω του ο άνθρωπος που ήθελε τόσο πολύ να μπορεί ν’ αγαπάει. Είμαι σίγουρη ότι το κορμί του θυμόταν τον πόνο και το μυαλό του θυμόταν το φόβο, όλ’ αυτά τα χρόνια, κάθε φορά, στις πρόβες, στη σκηνή. Φαίνεται, κουράστηκε να φοβάται.

χορδές

αυτοί είναι οι θεοί: τραγουδούν και γίνεται ο κόσμος

γυναίκα στο δρόμο

άστεγη ζωή: το αδέσποτο χέρι της ταΐζει ένα μικρό πουλί σπόρους σουσάμι και στοργή

[white spring] by Lisa Olstein

Εργάζομαι πάνω σ’ ένα δείγμα τόσο χλωμό, είναι σαν ν’ ατενίζω το χιόνι απ’ την πλώρη ενός πλοίου μες στην ομίχλη. Χάνω την επαφή με τα πράγματα – τη σύνδεση του φτερού, τη λεπτή τρίχα – λες και το ίδιο το λεπιδόπτερο εξαφανίζεται, μένει ωστόσο εμπρός μου το κενό. Ή, στη γύμνια του, οι λεπτές διαφορές αίφνης μεγεθύνονται: η πολύ απαλή σκιά πιο φωτεινή στο λευκό αρχίζει ν’ αναπνέει με μιαν αυστηρότητα που καθηλώνει ώστε και μόνο η σκέψη του χρώματος τρομάζει. Έχει χιονίσει και το βράδυ είναι μπλε. Οι βοσκοί μοιάζουν με σημαδούρες, με υδρόβια μακρύποδα σε πολύ βαθιά νερά. Θα πρέπει να κολυμπήσουν να βγουν στην ακτή. Τ’ άλογά τους είναι υπομονετικά. Τους αρέσει να οδηγούνται απ’ το παχνί τους. Τους αρέσει ν’ ακονίζουν τα δόντια τους στην πύλη. Θα στέκονται, γόνατα κλειδωμένα, με τις ώρες.

[white spring] by Lisa Olstein

white spring moth

Αφιερωμένο στη Μαρία και για όλους μια ευχή:
Ας ξεκλειδώσουμε τη βούλησή μας για ζωή.

δώρο

μ’ έφτασε η φωνή σου – όχι τα λόγια, λόγια δεν άκουσα, όχι – η φωνή σου: τα χρώματα, οι δονήσεις, οι κυματισμοί της γλίστρησαν τα μαλλιά μου, κύλησαν τη ράχη μου, άνοιξαν χώρο πλάι μου να χωρέσει η καρέκλα να καθίσεις κοντά μου - το κορμί σου ανάδυε το πικρό άρωμα της επιθυμίας που δε θέλει να χορτάσει - η ζεστή σου φωνή διέστειλε τον κύκλο γύρω απ’ το τραπέζι, διέστειλε το βράδυ, τη νύχτα, τις μικρές ώρες, σαν για ν’ αργήσει το πρωί, να προλάβει το χάδι, να ξαφνιάσει το ρίγος –και πώς να δεχτώ τον έρωτα που φέρνεις δώρο