η αμμουδιά είναι ό,τι πιο στέρεο
διατηρεί η μνήμη μου
κάθε καλοκαίρι τη συναντώ
πλάι στο ίδιο γαλάζιο
τη σηκώνω μες στη χούφτα μου
ανοίγω τα δάχτυλα
την παίρνει ο άνεμος
διατηρεί η μνήμη μου
κάθε καλοκαίρι τη συναντώ
πλάι στο ίδιο γαλάζιο
τη σηκώνω μες στη χούφτα μου
ανοίγω τα δάχτυλα
την παίρνει ο άνεμος
Οτι πιο διάφανο κι ότι πιο γήινο..
ReplyDeleteΚαλημερα Aeglie
Η άμμος είναι σαν τη στιγμή.. Χάνεται μέσα από τα χέρια μας.. Αλλά αν την αγαπήσουμε αποκτά αξία.. Καλημέρα Αίγλη..
ReplyDeleteΔιάφανη αμμουδιά. Πώς τα καταφέρνεις και δίνεις πάντα μια διάσταση - πώς να το πω; - κρυμμένη. Σ’ ευχαριστώ, Μαρία. Καλό ξημέρωμα.
ReplyDeleteΣαν τη στιγμή, πράγματι, χάνεται μέσα απ’ τα χέρια μας. Αλλά τα χέρια μας θυμούνται πάντα την αγάπη. Καλό ξημέρωμα, roadartist.
ReplyDeleteΚάθε πλατάγιασμα των βλεφάρων στην αμμουδιά ιχνογραφεί-της μνήμης. Ο παφλασμός βλέμματος υγρού, υφάλμυρου δεν γυρεύει παρά μια θέαση ν' αποθεώσει, -άλλη.(sandclock)
ReplyDeleteΜια άλλη θέαση: ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν, καλή μου κλεψύδρα.
ReplyDeleteΧρυσή αμμουδιά, οτι πιό διάφανο κρατά η ψυχή μου, απο την γενέτειρα μου Αμμό-χωστο και στέρεα μου ανάμνηση.
ReplyDeleteΜου ξύπνησες αναμνήσεις, Aeglie.
Όμορφο!
το πιο ρευστό - η ψυχή - είναι το μόνο στέρεο κομμάτι μας
ReplyDelete