Saturday

σαν λουλούδι στην άνοιξη

Λέγεται ότι: «Ο Μπαχ μόλις είχε γυρίσει από ένα ταξίδι. Η γυναίκα και δύο από τα παιδιά του είχαν πεθάνει κατά την απουσία του. Στο ημερολόγιό του έγραψε: καλέ μου Θεέ, μόνο να μη χάσω τη χαρά μου.» Αυτό σκεφτόμουν το πρωί, ανάμεσα στ’ άλλα, τις δυο ολόκληρες ώρες που στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Ούτε να σηκωθώ είχα διάθεση ούτε να κοιμηθώ μπορούσα. Είχα ξαπλώσει αφού είχα ακούσει τα πουλιά να φέρνουν πάλι την ημέρα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πολλές πολλές ώρες ύπνου. Με την κούραση όλης της εβδομάδας και μετά το ξενύχτι. Αλλά στη γειτονιά μου υψώνεται άλλη μια καινούργια οικοδομή. Και για τους οικοδόμους το Σάββατο είναι εργάσιμη.
1. Την πρωινή χαρά δεν μπορεί να μου χαλάσει τίποτα. Ούτε τα σφυροκοπήματα. Ούτε η κούραση που ακόμα με κατέχει. Ξυπνώ, λες, ερωτευμένη, κάθε πρωί. Δεν ήταν πάντα έτσι. Τα τελευταία χρόνια, όμως, δεν ξέρω πώς, η καρδιά μου έχει ανοίξει στη ζωή σαν λουλούδι στην άνοιξη.
2. Μου αρέσει να μένω μες στα σκεπάσματα και να παρακολουθώ τις σκέψεις να διατρέχουν το μυαλό μου. Κάποτε, κάποια επιμένει. Θέλει την προσοχή μου. Συνήθως έχει να μου επισημάνει ότι κάτι μέσα μου δεν αναπνέει σωστά. Του δίνω χώρο.
3. Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Μερικές φορές, ξαφνιάζομαι κι η ίδια απ’ αυτό. Μερικοί νομίζουν ότι γίνονται εχθροί μου, επειδή διαφωνούν μαζί μου ή δίνουν μια μάχη στην οποία παίζω τον αντίπαλο ρόλο. Είναι στιγμές που εκείνους αγαπώ περισσότερο.
4. Ανοίγω το ραδιόφωνο, πλάι στο κρεβάτι μου, πάντα στη συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος. Το χαμηλώνω. Ήταν δυνατά για ό,τι θέλω τώρα από τη μουσική. Πάντα η κλασική μουσική πρώτη θέση στην καρδιά μου. Η άρπα. Λατρεύω την άρπα.
5. Αποφασίζω να σηκωθώ, επιτέλους. Έχω ήδη σηκωθεί μια στιγμή κι έχω ανάψει θερμοσίφωνα. Μπάνιο, πρωινό, blogging. Είναι πάνω από χρόνο που συμμετέχω στο ηλεκτρονικό μέρος της ζωής. Το βρίσκω συναρπαστικό. Τόσοι άνθρωποι ξαφνικά μου είναι γνώριμοι.
6. Η μέρα είναι πολύ τρυφερή, ελαφρά συννεφιασμένη. Δε θα μείνω σπίτι. Ντύνομαι τα μαλακά και άνετα βαμβακερά και ποδένομαι τα running. Κατηφορίζω όλο το δρόμο ως το κέντρο της πόλης. Τη λατρεύω αυτή την πόλη. Έχει χίλιες πληγές. Και χίλια δύο θαύματα.
7. Γυρίζω σπίτι, όταν η γειτονιά έχει πια ησυχάσει. Ρίχνω επάνω μου σαπούνι και χλιαρό νερό, να χαλαρώσουν τα μέλη μου απ’ την ανηφοριά. Μπαίνω μες στην κουβέρτα για τον μεσημεριάτικο ύπνο μου. “Ελληνική συνήθεια” μου είχε πει κάποιος αγαπημένος, μάλλον με αποδοκιμασία. Επέστρεψε στην πατρίδα του μ’ αυτή την ελληνική, απολαυστική, ξεκουραστική συνήθεια πολυτελείας.
8. Δεν έχω καλύτερο τρόπο να βρω τις επτά (7) μεγάλες αλήθειες μου, όπως με προσκαλεί να κάνω η καλή μου e-φίλη roadartist, παρά περιγράφοντας μικρά, καθημερινά πράγματα.

Ας πάρει όποιος θέλει τη σκυτάλη κι ας παίξει με τον εαυτό του, εκθέτοντας ό,τι νιώθει ότι είναι θεμελιωμένο μέσα του.

8 comments:

  1. Γράφεις πολύ όμορφα και έχεις ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο βλέμμα για τα πράγματα, κάτι που σπανίζει στη blogόσφαιρα.

    ReplyDelete
  2. Η χαρά είναι μόνιμη κάτοικος της καρδιάς, Μαρία. Το πόσο χώρο της δίνουμε είναι ζήτημα της βούλησής μας. Πέρασα μέσα από δύσκολα χρόνια - οριστικά, ελπίζω - για να μάθω να την αφήνω ν’ αναπνέει ελεύθερα. Έχε μια υπέροχη Κυριακή.

    ReplyDelete
  3. Χαίρομαι για σένα, γι'αυτό που μόλις διάβασα στην απάντηση σου παραπάνω..
    Οσο για τις αλήθειες σου τι να πω..
    Τις διάβασα και ασυναίσθητα ένα γλυκό χαμόγελο ήρθε στα χείλη μου.. αλήθεια!
    Άρπα ε? Θα ψάξω μήπως βρω μελωδίες..ν'ακούσω..κ εγώ..
    Ευχαριστώ πολύ που αποδέκτηκες τη πρόσκληση, πραγματικά μου άρεσαν πάρα πολύ όσα διάβασα.
    Καλό ξημέρωμα Αίγλη..

    ReplyDelete
  4. Εκτός από τις επτά αλήθειες σου κρατάω και μια όγδοη από το προηγούμενο σχόλιό σου. Νομίζω ότι τελικά η χαρά μεταδίδεται, έστω και για λίγο, με τέτοια λόγια μέχρι "να μάθουμε να την αφήνουμε ν' αναπνέει ελεύθερα" Το κρατάω...

    ReplyDelete
  5. Oμορφες στιγμές..

    Καλημερα γλυκιά .. :)

    ReplyDelete
  6. Ήταν ωραίο παιχνίδι, roadartist. Παίζοντας, καταλαβαίνεις το παιχνίδι. Κι αυτό ήταν το καλύτερο ως τώρα. Ναι, ν’ ακούσεις άρπα. Solo ή, συχνά, με φλάουτο. Θα την βρεις και με βιολί. Δύσκολο με αυτά που συμβαίνουν από χτες στην πόλη, αλλά ας προσπαθήσουμε να έχουμε μια ειρηνική, δημιουργική εβδομάδα.

    ReplyDelete
  7. Κι έρχεται αίφνης, Margo, ένα περιστατικό – ένα παλικάρι δολοφονείται αναίτια, μια πόλη καίγεται μάταια – κι η χαρά μένει ενεή, με κομμένη την ανάσα. Οφείλουμε όμως να της δώσουμε πίσω την αναπνοή της, με κάθε τρόπο, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή σε υψηλότερα επίπεδα, ν’ αλλάξουμε τα πράγματα προς το αληθινά καλλίτερο.

    ReplyDelete
  8. Όμορφες στιγμές, Μαρία. Όχι πως δεν έχω και τις άσχημες – κι αυτές δικές μου τις έχω. Αλλά χτες μόνο οι όμορφες βρήκαν το μονοπάτι προς τα έξω. Σήμερα, το αντίθετο. Ο έφηβος Αλέξανδρος Ανδρέας Γρηγορόπουλος ήταν μαθητής ενός αγαπημένου φίλου. “Τι θα πω στα παιδιά, αύριο;” Πώς να τον βοηθήσω;

    ReplyDelete