Η ομίχλη πυκνώνει στην πλαγιά
Ανηφορίζουμε το μονοπάτι
με προσοχή και τόλμη
χέρι με χέρι
Η ομίχλη πυκνώνει στην πλαγιά
Αργά, σίγουρα ανεβαίνουμε
το πάτριο έδαφος
βήμα το βήμα
Η ομίχλη πυκνή στην πλαγιά
Μακριά, κάτω απ’ τα πόδια μας
κρύβει το χωριό και την κοιλάδα
Την κορυφογραμμή στεφανώνει
σκέπη αργυρογάλανη
Ανοίγει το βλέμμα
Ευφραίνει τα μάτια
η διαύγεια
Υπέροχη η ομίχλη στις κορυφογραμμές..
ReplyDeleteΛατρεύω να την κοιταζω και να την αισθάνομαι..
Ακομη και να την αναπνέω αν και φαίνεται δυσκολο πολλες φορές..
ΥΠεροχες κι οι λεξεις σου
που δινουν εικονες απο μονες τους
Καλημερα :)
Είναι γοητευτικό φαινόμενο. Ο αέρας δεν είναι πια αόρατος. Κρύβει απ’ τα μάτια σου τον διπλανό σου. Συχνά, θ’ απλώσεις το χέρι σου και δε θα βλέπεις καθαρά τ’ ακροδάχτυλά σου. Αλλά εκείνο που βρίσκω μαγικό είναι όταν κατεβαίνει χαμηλότερα. Έχεις ξάστερο τον ουρανό σου και τα πόδια σου, λες, πατούν σ’ ένα σύννεφο.
ReplyDeleteΠήρες λέξεις, τις βούτηξες μες στη καρδιά σου, έφτιαξες στίχους και ζωγράφισες μια διαδρομή. Μια διαδρομή ορεινή μες την ομίχλη. Και είναι τόσο ζωντανή που νομίζω ακολούθησα τ' αχνάρια σου και την περπάτησα μέσα από τη διαύγεια των ματιών σου.
ReplyDeleteΈχουμε ευλογηθεί να έχουμε τις λέξεις, για ν’ αφηγείται η καρδιά τις δονήσεις της. Κι έχουμε ευλογηθεί να έχουμε το φως των ματιών μας, για να ρίχνουμε πάνω στα πράγματα. Ώστε, εκείνα, στη θέρμη του, διαστέλλονται και ξετυλίγονται στις άπειρες διαστάσεις τους.
ReplyDelete