 |
| "still & curved" phot@rt by Aeglie |
ασκίαστο κέντημα κίνησης, μετά
τη γραμμή ανάμεσα
δυο βελονιές, κρυφή, διακριτική, περίπλοκη.
Η απόλυτη αίσθηση ευχαρίστησης της διαδρομής
είναι ένα είδος σπάνιας ποίησης
που κάνει το ταξίδι πιο απολαυστικό
απ’ όπου ποτέ βρεθεί.
Είναι επίσης ένα είδος ζωής
αρετή της δεν είναι κάποιος ήσυχος χώρος
κουλουριασμένη στη θέρμη του αγκώνα σου, νύχτες,
ούτε αυτό που ξαπλώνει σαν μελάνι στο χαρτί, που ψεύδεται,
αλλά η αλήθεια
που ατέλειωτα εναλλάσσεται,
κρυφή, διακριτική, περίπλοκη, κίνηση
η απόλυτη απόλαυση
M. Travis Lane
Η απόλυτη αίσθηση ευχαρίστησης της διαδρομής!!Μιλάς για παρουσία..ζεν..αρμονία..Καλό βράδυ
ReplyDeleteΈχω δυο τρεις μέρες ν’ ανοίξω το pavilion. Δεν ξέρω γιατί το ανοίγω τώρα, τέτοια ώρα που γύρισα και το μόνο που θέλω είναι να πάω για ύπνο. Είμαι με τη φίλη μου Αθηνά σε εκθέσεις ζωγραφικής όλο το βράδυ. Ύστερα πίνουμε ένα μαρτίνι και κουβεντιάζουμε για όσα είδαμε. Επιστρέφω στην πρόσφατη ερώτησή μου για το μαύρο που βλέπω στους τελευταίους πίνακές της. Μου λέει πάλι διάφορα, αλλά δεν μου απαντά. Θέλει να το βρω μόνη μου. Κι έρχομαι και το βρίσκω στα λόγια σου, carpe diem. Γιατί η απάντηση που ζητάς σου δίνεται τελικά – έστω και με μια λέξη, μάλιστα αντίθετη. Το μαύρο στη ζωγραφική της Αθηνάς είναι η απουσία. Σ’ ευχαριστώ πολύ. Καλό ξημέρωμα.
ReplyDeleteΕγώ σε ευχαριστώ Αίγλη.Γιατί με τα χαικού σου είναι σαν να μου δανείζεις συχνά βοτσαλάκια που με βοηθούν να μην χάνω τον δρόμο.Εχω έντονη την αίσθηση πως έχουμε διανύσει κοινές διαδρομές.Αναγνωρίζω τα σημάδια...Να είσαι καλά.Το φως που εκπέμπεις, η σταθερότητα με την οποία το υποστηρίζεις, και η ρήση σου που έχω υιοθετήσει στο blog με οδηγούν ανάμεσα στ' άλλα αυτή την εποχή.Οτι πιστεύεις πολύ το βλέπεις να συμβαίνει σαν θαύμα..σωστά;
ReplyDeleteΟι άνθρωποι είμαστε πολύ περισσότερο όμοιοι παρά διαφορετικοί. Δεν ξέρω ποια αρχαία πλάνη μας έχει παρασύρει να μαχόμαστε τάχα για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Ποια διαφορετικότητα; Ποιο δικαίωμα; Ποια μάχη; Εκείνο ενάντια στο οποίο μαχόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι οι περιορισμοί που εμείς οι ίδιοι θέτουμε, προκειμένου να γίνεται εφικτός ο έλεγχος του ανθρώπου επί του ανθρώπου. Ο αληθινός αγώνας όμως δεν περιέχει ίχνος μάχης. Ούτε ελέγχου. Περιέχει την ανόθευτη αγωνία της παραδοχής και αποδοχής. Μία είναι η πορεία του ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή – και στην άλλη. Τα ίδια βήματα κάνουμε όλοι από τη γέννηση ως το θάνατο, από το θάνατο ως τη γέννηση. Και μια μέρα σύντομα θα βαδίζουμε ελεύθεροι ο ένας πλάι στον άλλο, όλοι μαζί.
ReplyDelete‘Άφησέ με νάρθω μαζί σου’ (Γιάννης Ρίτσος)
Μάλλον βγήκα εκτός θέματος. Πάλι, μπορεί και όχι. Χάρηκα πολύ όταν είδα να φιλοξενείς στο blog σου το μικρό μου χειρόγραφο. Εκείνο που πιστεύουμε υπάρχει. Συμβαίνει. Και το ξέρουμε. Αν δεν έχει υλοποιηθεί στο παρόν μας, απλώς βρίσκεται ακόμα στα λεπτότερα στρώματα της ενεργοποιημένης ύλης.
΄Αλλο ποίημα διάβαζα και κατέληξα
ReplyDeleteεδώ που ο στίχος τρέχει ποτάμι .
πήρες το χνάρι των καναδών, απ’ το μεσοχείμωνο ως την ώριμη άνοιξη
ReplyDelete