 |
| "sky flame" phot@rt by Aeglie |
τη μυρωδιά της πατρίδας
στο πρόσωπο ενός ανθρώπου
που αναδύθηκε τη ζωή
στα ίδια χώματα
Ο νους ακούει τα πάτρια νερά
πώς χύνονται
στη θάλασσα του κόσμου
Η μνήμη φέρνει τον παιδικό άνεμο
Διατρέχει τα πρόσωπα,
εισχωρεί την ανάσα,
ξυπνά τις εγγραφές,
επιστρέφει στη γλώσσα
την αρχαία φλόγα
Είναι γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι πλασμένος από τα ίδια υλικά, έχει ακούσει τα ίδια νανουρίσματα, έχει μυρίσει το ίδιο άρωμα τις νύχτες κι έχει περπατήσει κάτω από το ίδιο φεγγάρι. Όσο κι αν αλλάξει με τα χρόνια, το εσωτερικό της ψυχής του κουβαλά πάντα τις μνήμες ζωντανές, έτοιμες να αναδυθούν.
ReplyDeleteΣυνεδεσες υπεροχα τις λεξεις με την φωτογραφια που εχει πανεμορφα χρώματα
ReplyDeleteΚαλημερα Γιούλη
Καθόμουν σ’ εκείνο το τραπέζι ανάμεσα στον Ανδρέα και τον Δώρο. Όσο μιλούσαν άκουγα το χρώμα της κυπριακής διαλέκτου να γίνεται σταδιακά καθαρότερο στη φωνή τους. Ένιωθα τη δόνηση, καθώς η ακοή ξυπνούσε τη μνήμη. Καλό σαββατοκύριακο, Maria Jose.
ReplyDeleteΤα στοιχεία της φύσης, Μαρία. Η πατρίδα φαίνεται να είναι ένα στοιχείο της φύσης του ανθρώπου. Αυτό μπορεί να εξηγήσει το ότι δεν μας χωράει ο τόπος. Και διαρκώς ψάχνουμε έναν τρόπο να επιστρέψουμε. Πού, άραγε; Ποια είναι η πατρίδα αυτού του όντος που ονομάσαμε άνθρωπο; Ποιος είναι ο χώρος που θα τον χωρέσει τέλειο και ολόκληρο;
ReplyDeleteΜε συγκίνησες πολύ με αυτό σου το ποίημα..Πατρίδα για μένα είναι οι ανάσες που με έθρεψαν, τα αγγίγματα που με φρόντισαν,η αίσθηση της οικειότητας και της αποδοχής που κάποιοι χάρισαν απλόχερα και έτσι μπόρεσα με ασφάλεια να ονειρευτώ..Πατρίδα είναι ότι αγαπήσαμε και μας αγάπησε..
ReplyDeleteΔιαβάζω και ξαναδιαβάζω τα λόγια σου, carpe diem: «οι ανάσες που με έθρεψαν»
ReplyDelete