καυτό μεσημέρι
τα σώματα λιώνουν
τα φλέγει ο πόθος
το λάβρο αγέρι
η τέντα σκιάζει
τραπέζι στρωμένο
κρασί παγωμένο
καρπούζι, μαχαίρι
το κύμα σφυρίζει
χτυπάει το βράχο
δροσιά ψιχαλίζει
το βράδυ να φέρει
γαλάζια εσπέρα
φοράει ο θόλος
το όνειρο, φως μου
κεντά πλάνο αστέρι
χρυσό το ποτάμι
κυλά της σελήνης
τη θάλασσα πλένει
μαγεία νυχτέρι
κρυμμένα απ’ τη μέρα
παιδιά μεθυσμένα
βαδίζουν στην άμμο
γυμνά, χέρι χέρι
η νύχτα μας φεύγει
ποια βιάση την τρέχει
αυγή φτάνει, σβήνει
το έσχατο αστέρι
ημέρα αιθρία
νωχέλειες ώρες
ο ίμερος ζει στη
σκιά, καλοκαίρι
apo to ena sto allo
ReplyDeleteό,τι θέλει ένας ταξιδευτής
ReplyDeleteΡάθυμα, νωχελικά..να αφήσουμε την φλόγα να φανεί.Υπέροχος πλανήτης τούτος δω!!
ReplyDeleteν’ αφήσουμε τη φλόγα να φανεί και να φωτίσει, τον έρωτα να φανερωθεί και ν’ απαιτήσει
ReplyDelete