η 1η Μαΐου για το Γιάννη Ρίτσο

‘άφησέ με νάρθω μαζί σου’

Πάνε εκατό χρόνια σήμερα. Ήταν στο κάστρο που είχαν στραμμένο το μάτι τους πειρατές και κουρσάροι. Χάρισα τότε ένα γιο σ’ εκείνο το αρχοντόσπιτο. Άνοιξε τα μάτια του στο φως κι είπε μες στο πρώτο κλάμα του ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Είδε τη ζωή του και μου την έδειξε: μια ωραία περιπλάνηση, σχεδόν μια δραπέτευση - δεν ξέρω από πού και για πού, - μια μυστική δραπέτευση που δίνει μια μυστικότητα στην κάθε κίνηση, όπου ανεβοκατεβαίνεις σκάλες πολλές και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους που κάνουν ν' αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου και που στο τέλος μένεις μόνος μ' όλο σου τον πλούτο ποδοπατημένο.
Στέναξε, γιατί ήταν μια λύπη να βλέπεις πλήθος τα σπουργίτια πεινασμένα να χαμοπετάνε στα τρυγημένα αμπέλια και μίλησε στον άνθρωπο για ν’ ακυρώσει το ματωμένο νόμο: Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

Με πλάγια-έντονα γράμματα αποσπάσματα από τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου: ‘όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού’, ‘η γέφυρα’, ‘ώρες βροχής’ και ‘η σονάτα του σεληνόφωτος’

η προτροπή της Αγγελικής
η συμμετοχή της roadartist
σας προσκαλώ όλους να συνεχίσετε αυτή τη σειρά αφιερωμάτων στον ποιητή