λευκές τουλίπες

Η μαγεία της Παρασκευής: επιστρέφεις τόσο κουρασμένη! Δε μου δίνεις σημασία. Δε θέλεις ούτε να μιλήσεις. ‘Θα κοιμηθώ όλο το σαββατοκύριακο’ λες. Ψέματα. Σε λίγες ώρες ξυπνάς έτοιμη για περιπέτεια. Αλλά είναι η ευκαιρία μου να σε φροντίσω. Να παραγγείλω φαγητό. Να στρώσω τραπέζι. Πάντα γελάς όταν βλέπεις να έχω φέρει λουλούδια.
Σε περιμένω. Βγαίνεις απ’ το μπάνιο, ανάβεις τα κεριά. Κλείνω τα φώτα, ανοίγω το κρασί. Γεμίζω δυο ποτήρια. Ησυχία. Μόνο ο αέρας απ’ έξω. Ξέρω πόσο απολαμβάνεις αυτές τις σιωπές του σπιτιού. ‘Ακούω την ανάσα του’ είχες πει. Και άλλοτε, ‘μας αγαπάει αυτό το σπίτι.’
Κινείσαι γύρω νωχελικά με το ποτήρι το κρασί στο χέρι. Βγαίνεις για λίγο στο μπαλκόνι. Οι μαργαρίτες έχουν ανθίσει. Ο δυόσμος βλάστησε πάλι στη γλάστρα που είχε μαράνει η παγωνιά.
Γυρίζεις σε μένα. Τυλίγεις το χέρι σου γύρω απ’ το λαιμό μου. Ξέρεις τη συνέχεια: θα βάλω τη μουσική χαμηλά και σταδιακά θα τη δυναμώνεις, θα στροβιλιστούμε για λίγο, πίνοντας και τσιμπολογώντας, πριν καθίσουμε στο τραπέζι.
Οι Παρασκευές στο σπίτι είναι προβλέψιμες. Η έκπληξη είναι ότι κάθε φορά είναι σαν καινούργιες. Σαν την ίδια παράσταση στο θέατρο κάθε βράδυ. Κάτι, που δεν ανιχνεύω ακόμα, αναδίδει φρεσκάδα.
Και τώρα ξέρω: μόλις με πάρει ο ύπνος, θα σηκωθείς απ’ το κρεβάτι και θα εγκατασταθείς, ως τις μικρές ώρες, στο γραφείο.