Μια λιακάδα ολοστρόγγυλη
Καταμεσής στη χειμωνιάτικη ημέρα
Γύρω απόλυτο γαλάζιο
Ένας ασημένιος βράχος
Κι ένας ποταμός χρυσάφι
Χύνεται μέσα στο νερό
Μια μέρα, λέω, θα ξυπνήσουμε
Τόσο ανάλαφροι
Θα βαδίζουμε πάνω από τη θάλασσα
Θα χορεύουμε πάνω από τη γη
Να, όπως τώρα, το νιώθεις κι εσύ;
Σαν μια ώθηση απ' το μέλλον
Μας στέλνει κατευθείαν
Επάνω και εμπρός
Τα παιδιά μας, το ξέρω
Θα διακρίνουν τα αόρατα
Βλέπεις;
Σαν να μην ανήκουμε, σήμερα
Στις φυλές των ανθρώπων
Σαν να καταδυθήκαμε
Μες στην ψυχή του σύμπαντος κόσμου
Τα μάτια έκπληκτα
Κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο
Τ’ αυτιά κατάπληκτα
Αφουγκράζονται τους βυθούς
Η καρδιά ευφραίνεται
Στη χαρούμενη ανάσα
Στην ολόγιομη σιωπή
Στην ευλογημένη ώρα
Πολύ όμορφο, Αίγλη. Κάθε φορά που περνάω απ' τα μέρη σου νιώθω πιο ανάλαφρη και χαρούμενη ... όλα είναι ηλιόλουστα ... να 'σαι καλά.
ReplyDeleteΚαλώς την. Σ' ευχαριστώ. Ας είναι για όλους ηλιόλουστα. Επέστρεψες, να υποθέσω. Θα περάσω σε λίγο - να βολευτείς πρώτα home sweet home - να δω τι καλά μας έφερες.
ReplyDeleteΚαλησπέρα! Όμορφο μπλογκ! Γεμάτο άνθη!
ReplyDeleteκαλησπερα και απο εμενα. Ευχαριστω για την επισκεψη θα τα λεμε συχνα τωρα :)
ReplyDeleteΣ’ ευχαριστώ πολύ, Νικόλα. Ναι, φροντίζω να κρατώ αυτόν εδώ το χώρο για τα πιο όμορφα απ’ όσα έχω μέσα μου. Δεν είναι πως δεν έχω δύσκολες ώρες. Αλλά γι’ αυτές γράφω και σκίζω – μόνο για την ψυχανάλυσή μου. Ό,τι μοιραζόμαστε με τους άλλους δεν διαιρείται - αντίθετα, πολλαπλασιάζεται. Έτσι έκανα αυτή την επιλογή, αφού η βούλησή μου είναι ν’ αφήσω καλλίτερο τον κόσμο πίσω μου.
ReplyDeleteΝαι, roadartist, σίγουρα. Έχω να διαβάσω πολλά σε σένα ακόμα. Επίσης, προτείνεις πολλά άλλα blogs και θέλω να τα εξερευνήσω όλα. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.
ReplyDelete