Tuesday

προσανατολισμός

Τη χαρά υποδέχομαι
Μ’ εξακοντίζει
στους ουρανούς της ηδονής
Τη θλίψη στέργω
Με καταποντίζει
στους βυθούς της οδύνης
Μένω μακριά από τα ρηχά,
από την επιφάνεια,
τη χλιαρότητα, τη μέση οδό,
το εκ του ασφαλούς,

english version

2 comments:

  1. Θέλω να αγαπήσω τους ανθρώπους, αλλά δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Θέλω να με αγαπήσουν οι άνθρωποι
    αλλά δεν μπορώ να τους το διδάξω.

    Θέλω να κοιτάξω τους ανθρώπους
    αλλά πέφτω πάνω σ' έναν καθρέφτη.
    Θέλω να θρυμματίσω τον καθρέφτη
    αλλά πού θα κοιτάζομαι μετά;


    (Ολότελα δικό μου, ολότελα πηγαίο, ολότελα λαϊκο. Αλλά η ποίηση είναι αυτός ο θόρυβος που μένει όταν η κεντρομόλος σιωπή παύει να υπάρχει)
    (Το να παίζεις με τις λέξεις, βλέπεις, είναι εύκολο. Το να βιώνεις τη ζωή σου είναι το δύσκολο)
    (Ξέρω, έχω κι εγώ δεκανίκια)

    ReplyDelete
  2. Όλοι κάτι έχουμε ανάγκη να υπάρχει για να στηριζόμαστε κάπου κάπου. Αλλά γιατί δε δοκιμάζεις να πατήσεις γερά, να τεντωθείς ψηλά και να σηκώσεις τα δεκανίκια στον αέρα. Μπορεί να γίνουν σημαία. Μια ελαφριά, κυματιστή, ελευθερωτική σημαία.

    ReplyDelete