Ανοίγουν τώρα τα σύννεφα
Αποκαλύπτεται ολόγιομο, διάφανο, αργυρόλευκο
Πλέει τον ωκεανό του ουρανού
Μου δίνεις να κρατήσω το χέρι σου
Άφοβα βλέπεις ψηλά, μακριά
Στη στροφή, στα πόδια μας
ένα παιδί δεν έχει φάει σήμερα
Κι όμως, κοιτάμε μακριά, ενώ δεν έχουμε φροντίσει για ό,τι έχουμε ανάγκη. Εμείς. Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι. Δεν είναι οι άλλοι που πεινούν. Όλοι εμείς είμαστε. Αν ένα παιδί πεινάει στον κόσμο, ο κόσμος δεν έχει χορτάσει την πείνα του και όσο μακριά κι αν κοιτάξει δε θα καταφέρει στ’ αλήθεια να δει. Καλημέρα, carpe diem
Ένα θέλω είναι αρκετό για ν’ αρχίσουμε. Αλλά θέλει πολύ δουλειά να σκεφτούμε διαφορετικά. Να συλλάβουμε έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο όπου το άδικο είναι άγνωστη λέξη, περιττή, ανυπόστατη. Κι αυτή είναι η μόνη δουλειά που αξίζει αδιάλειπτα να γίνεται.
Όταν στα πόδια μας πεινάει ένα παιδί θαρρώ ότι είναι τερατώδες να κοιτάμε το φεγγάρι ... Ας ευχηθούμε θεέ μου να πάψει αυτός ο κόσμος επιτέλους να είναι τόσο άδικος για μερικές ψυχές... Στο χέρι μας να τον αλλάξουμε αρκεί βέβαια να το θέλουμε πραγματικά. Να'σαι καλά!
Εγώ θα έλεγα, είναι ανθρώπινο. Και ευτυχώς. Ευτυχώς που υπάρχει εκεί πάνω το φεγγάρι. Ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο έναστρος θόλος στη νύχτα του κόσμου. Σηκώνουμε τα μάτια στο φεγγάρι, το βλέμμα σε μια φωτεινή σκέψη. Μια σκέψη για έναν φωτεινό κόσμο. Η βούληση, ωστόσο, δεν είναι, καθώς φαίνεται, ενεργοποιημένη ακόμα δυναμικά για το καλό. Έτσι αυτό το ‘πραγματικά’ πλάι στο ‘θέλουμε’ στέκει μετέωρο. Δεν έχουμε καταφέρει – φαντάσου – ούτε να περιγράψουμε έναν κόσμο που τα πλάσματά του ζουν σε διαρκή χαρά και ειρήνη. Λέμε, μάλιστα, ότι θα ήταν ανιαρό. Θα ήταν ανιαρό, άραγε, να καταλυθεί ο μόχθος και ο φόβος και να χαιρόμαστε το δώρο της ζωής και να διάγουμε το βίο μας με επίγνωση; Πιστεύω δε, ότι ακριβώς γι’ αυτό μας δόθηκε ο λόγος: για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, να τον ονομάσουμε από την αρχή. Η μισή εντολή, λέω, είναι να ονομάζουμε ό,τι υπάρχει. Η άλλη μισή είναι να υπάρχει ό,τι ονομάζουμε. Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.
Σ' ευχαριστώ πολύ, Φλώρα. Εύχομαι και σε σένα κάθε χαρά και υγεία και η αγάπη που προσφέρεις απλόχερα στους μαθητές σου να πολλαπλασιάζεται και ν’ αγκαλιάζει όλα τα παιδιά του κόσμου.
...Και πως να κοιτάξει κανείς ψηλά όταν στα πόδια του ένα παιδί πεινά;...Ποιό να'ναι τάχα τούτο το παιδί...Αίγλη, καλή σου νύχτα.
ReplyDeleteΚι όμως, κοιτάμε μακριά, ενώ δεν έχουμε φροντίσει για ό,τι έχουμε ανάγκη. Εμείς. Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι. Δεν είναι οι άλλοι που πεινούν. Όλοι εμείς είμαστε. Αν ένα παιδί πεινάει στον κόσμο, ο κόσμος δεν έχει χορτάσει την πείνα του και όσο μακριά κι αν κοιτάξει δε θα καταφέρει στ’ αλήθεια να δει.
ReplyDeleteΚαλημέρα, carpe diem
Ενα θέλω είναι ίσως αρκετό για ν' αλλάξουμε τον άδικο τούτο κόσμο.
ReplyDeleteΠρέπει να θέλω εγώ.
Να θες εσύ.
Για ν'αλλάξει
τούτος εδώ ο κόσμος.
Ένα θέλω είναι αρκετό για ν’ αρχίσουμε. Αλλά θέλει πολύ δουλειά να σκεφτούμε διαφορετικά. Να συλλάβουμε έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο όπου το άδικο είναι άγνωστη λέξη, περιττή, ανυπόστατη. Κι αυτή είναι η μόνη δουλειά που αξίζει αδιάλειπτα να γίνεται.
ReplyDeleteΌταν στα πόδια μας πεινάει ένα παιδί θαρρώ ότι είναι τερατώδες να κοιτάμε το φεγγάρι ...
ReplyDeleteΑς ευχηθούμε θεέ μου να πάψει αυτός ο κόσμος επιτέλους να είναι τόσο άδικος για μερικές ψυχές...
Στο χέρι μας να τον αλλάξουμε αρκεί βέβαια να το θέλουμε πραγματικά.
Να'σαι καλά!
Εγώ θα έλεγα, είναι ανθρώπινο. Και ευτυχώς. Ευτυχώς που υπάρχει εκεί πάνω το φεγγάρι. Ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο έναστρος θόλος στη νύχτα του κόσμου. Σηκώνουμε τα μάτια στο φεγγάρι, το βλέμμα σε μια φωτεινή σκέψη. Μια σκέψη για έναν φωτεινό κόσμο.
ReplyDeleteΗ βούληση, ωστόσο, δεν είναι, καθώς φαίνεται, ενεργοποιημένη ακόμα δυναμικά για το καλό. Έτσι αυτό το ‘πραγματικά’ πλάι στο ‘θέλουμε’ στέκει μετέωρο.
Δεν έχουμε καταφέρει – φαντάσου – ούτε να περιγράψουμε έναν κόσμο που τα πλάσματά του ζουν σε διαρκή χαρά και ειρήνη. Λέμε, μάλιστα, ότι θα ήταν ανιαρό. Θα ήταν ανιαρό, άραγε, να καταλυθεί ο μόχθος και ο φόβος και να χαιρόμαστε το δώρο της ζωής και να διάγουμε το βίο μας με επίγνωση;
Πιστεύω δε, ότι ακριβώς γι’ αυτό μας δόθηκε ο λόγος: για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, να τον ονομάσουμε από την αρχή. Η μισή εντολή, λέω, είναι να ονομάζουμε ό,τι υπάρχει. Η άλλη μισή είναι να υπάρχει ό,τι ονομάζουμε.
Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.
Πέρασα να ευχηθώ για την καινούργια χρονιά που ανατέλλει. Σου εύχομαι να έχει η ζωή σου ποίηση και σοφία...
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ πολύ, Φλώρα. Εύχομαι και σε σένα κάθε χαρά και υγεία και η αγάπη που προσφέρεις απλόχερα στους μαθητές σου να πολλαπλασιάζεται και ν’ αγκαλιάζει όλα τα παιδιά του κόσμου.
ReplyDelete