Saturday

μυρίζει ανάμνηση

"pure blue" phot@rt by Aeglie
Μυρίζει κάψα, μεσημέρι
Το χώμα αχνίζει
Το κορμί μου με θυμάται
στη χρυσή πλαγιά
παιδί
να κρύβομαι μες στα σπαρτά
την ιερή ώρα που οι μεγάλοι
νανουρίζονταν
πλάι στο ρέμα
κάτω απ’ τα πλατάνια

8 comments:

  1. Πόσο υπέροχα "μυρίζουν" αυτές οι αναμνήσεις...
    Σαν το πέρασμα απ το φούρνο της γειτονιάς, σαν το γεράνι που κρεμόταν απ τα σιδερένια κάγκελα των μικρών μπαλκονιών,σαν τα τζιτζικια που λογόφερναν στα πεύκα, σαν το γλυκό κεράσι στο κρυστάλλινο πιατάκι, σαν το καλοκαίρι που τσουρούφλιζε το κορμί μας...

    Καλή σου μέρα Γιούλη και καλό καλοκαίρι να εχεις

    ReplyDelete
  2. Χρόνια που ζούσαμε χωρίς προστασία, δίχως φόβο. Δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε στο τραπέζι. Παίρναμε τη φέτα το βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη στο χέρι κι ύστερα από δυο μπουκιές το αφήναμε για τα πουλιά. Γιατί η ζωή ξεδίπλωνε τον κύκλο του χορού της κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και μας είχε προσκαλέσει - και δε θα χάναμε καμιά φιγούρα.
    Καλημέρα, Μαρία. Να έχεις κι εσύ ένα υπέροχο καλοκαίρι.

    ReplyDelete
  3. Άρωμα καλοκαιρινών αναμνήσεων που ακόμα το μυρίζω έντονα. Γιούλη μου, στη βρεγμένη φέτα εκτός από ζάχαρη έκλεβα και λίγο καφέ και έβαζα.
    Και τη μοιραζόμουνα με το σκυλλί μου.
    Σήμερα μας χάρισες το πιό όμορφο και το πιο ακριβό άρωμα.

    ReplyDelete
  4. Τα απαγορευμένα, Ανδρέα. Πάντα πιο γλυκά - ακόμα και τα πικρά.
    Πρέπει, στ’ αλήθεια, η όσφρηση να έχει την πιο γερή μνήμη.

    ReplyDelete
  5. Είναι κάποια αρώματα που ζωντανεύουν τη μνήμη.
    Και έχεις δίκαιο για τη μνήμη της όσφρησης.
    Χρειάζονται όμως οί ξεχωριστοί που ελευθερώνουν αυτά τα αρώματα και μυρίζει η ανάμνηση.

    ReplyDelete
  6. Καθένας μας είναι τόσο ξεχωριστός. Και πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Μυρίζει πράσινο σαπούνι και θυμόμαστε τα χέρια της μητέρας να σκουπίζονται στην ποδιά της για να τρέξει στο κλάμα μας.

    ReplyDelete
  7. μου θυμισες αυτο :

    Kate Adams

    Summer Memories

    I remember running barefoot through the fields;
    Then, laying in a bed of wildflowers,
    We watched the clouds float lazily past.
    I must have said something amusing then,
    because you laughed your genuine laugh
    And picked me up and carried me to the stream.
    We dipped our feet in the cold, flowing water
    As we sat, hand in hand,
    On the outstretched bough of a graceful willow.
    The dappled afternoon sun
    Shone down on my fair hair, and your dark hair, and
    Though we have always been opposites,
    I treasure that memory because it was a happy one.

    ReplyDelete
  8. Δημήτρη, βοήθησέ με να βρω περισσότερη ποίηση καθώς και βιογραφία της Kate Adams - κάποιο link, αν έχεις υπόψη σου, όπου δημοσιεύει - το έψαξα λίγο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα

    ReplyDelete