Εργάζομαι πάνω σ’ ένα δείγμα τόσο χλωμό, είναι σαν ν’ ατενίζω το χιόνι απ’ την πλώρη ενός πλοίου μες στην ομίχλη. Χάνω την επαφή με τα πράγματα – τη σύνδεση του φτερού, τη λεπτή τρίχα – λες και το ίδιο το λεπιδόπτερο εξαφανίζεται, μένει ωστόσο εμπρός μου το κενό. Ή, στη γύμνια του, οι λεπτές διαφορές αίφνης μεγεθύνονται: η πολύ απαλή σκιά πιο φωτεινή στο λευκό αρχίζει ν’ αναπνέει με μιαν αυστηρότητα που καθηλώνει ώστε και μόνο η σκέψη του χρώματος τρομάζει. Έχει χιονίσει και το βράδυ είναι μπλε. Οι βοσκοί μοιάζουν με σημαδούρες, με υδρόβια μακρύποδα σε πολύ βαθιά νερά. Θα πρέπει να κολυμπήσουν να βγουν στην ακτή. Τ’ άλογά τους είναι υπομονετικά. Τους αρέσει να οδηγούνται απ’ το παχνί τους. Τους αρέσει ν’ ακονίζουν τα δόντια τους στην πύλη. Θα στέκονται, γόνατα κλειδωμένα, με τις ώρες.[white spring] by Lisa Olstein
white spring moth
Αφιερωμένο στη Μαρία και για όλους μια ευχή:
Ας ξεκλειδώσουμε τη βούλησή μας για ζωή.
Αχ, Αίγλη..Το κείμενο σου με συνάντησε!!Σαν ραντεβού προκαθορισμένο σε χρόνο ανύποπτο για λόγο ακαθόριστο..Αναζητώ..την πίστη..και συ λες να ανακαλύψουμε την βούληση μας για ζωή.Δεν έχω παρά να σου πω ευχαριστώ.Που συμμετέχεις στο θαύμα..
ReplyDeleteΌλοι συμμετέχουμε στο θαύμα, carpe diem. Αναπόφευκτα. Και στην ποίηση, επίσης. Η δε πίστη είναι πάντα εδώ μέσα μας. Αλλά η τύρβη κι ο μόχθος του βίου συνθέτουν ένα παράξενα πλάνο νανούρισμα. Άρα η εργασία που έχουμε να κάνουμε είναι να γρηγορούμε, διατηρώντας τη βούλησή μας ενεργοποιημένη στη ζωή και την πρόθεσή της καθαρή από σκιές και αγωνίες, φωτεινή.
ReplyDeleteFILH MOU EINAI POLY WRAIO TO KEIMENO SOU. OSO GIA THN AFIERWSH STO MARAKI ME SYGKINISE GIATI EMA8A APO ESENA TO BLOG THS KAI EYXOMAI NA NIKHSEI KAI NA ER8EI PISW KONTA MAS ME KALA NEA APO TO LONDINO.
ReplyDeleteSTRATOS
Αυτό το κείμενο, Στράτο, εγώ το μετέφρασα μόνο. Η Μαρία είναι ένα παιδί. Ένα παιδί που κουβαλά το φορτίο της ασθένειας του ανθρώπου. Πολλά παιδιά υποφέρουν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Τρομάζω να σκέφτομαι πόσα. Και το αφόρητο είναι ότι λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά. Δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει έτσι. Γιατί υποφέρουμε; Γιατί δεν κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε; Γιατί διαιωνίζουμε τη συμφορά; Καμιά απάντηση δεν με καλύπτει. Ούτε υπάρχει κάτι ν’ ανακουφίσει τη σκέψη μου. Ίσως, αν ξεκλειδώναμε. Όλοι μαζί.
ReplyDeleteΤα κάτάφερερς να με κάνεις να αναστεναξω βαθιά...
ReplyDeleteΚαλη σου μερα Αίγλη
Καλημέρα, Μαρία. Να, αυτός ο βαθύς στεναγμός ίσως καταφέρει να μας ξεκλειδώσει και να εκδηλώσει το θεϊκό στοιχείο που μας δωρήθηκε και που από κάποιο αρχαίο λάθος λανθάνει μέσα μας και να κερδίσουμε την υγεία, την ειρήνη, τη χαρά έτσι όπως δεν τις έχουμε ακόμα γνωρίσει αλλά έχουμε τη γνώση του μεγαλείου τους από τη μνήμη των μελλούμενων που μεταφέρουμε στα κύτταρά μας.
ReplyDeleteFILH MOU POLY WRAIO EINAI TO KEIMENO SOU.
ReplyDeleteEINAI MEGALO PRONOMIO NA 3EKLEIDWSOUME TH VOULHSH MAS GIA TH ZWH KAI OPWS VLEPW H AFIERWSH SOU GIA TO MARAKI MAS EINAI H KATALLHL GIATI APO OTI EIDA STIS ANARTISEIS THS EIDH 3EKLEIDWSE TH VOULHSH THS GIA TH ZWH THS. O TROPOS POU PALEUEI GIA TH ZWH EINAI GEMATOS ZHLO KAI DIPSA GIA TH ZWH THS.
AS THS EYXH8OUME LOIPON NA NIKHSEI
KALH SOU SYNEXEIA AIGLH MOU KAI SYGXARHTHRIA GIA TO KEIMENO SOU KAI PANTA PERIMENOUME WRAIA SOU KEIMENA.
STEFANOS
Αγαπητέ Στέφανε, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και κυρίως για το ότι συμμετέχεις με τις ευχές σου στην προσπάθεια της Μαρίας. Όσο για το κείμενο, όπως έγραψα και παραπάνω στον φίλο που υπογράφει ως Στράτος, είναι μεταφρασμένο από μένα. Το πρωτότυπο ανήκει στην Lisa Olstein και μπορείς να το διαβάσεις ακολουθώντας τον σύνδεσμο μετά το τέλος του μεταφράσματος.
ReplyDeleteΠαρακαλώ πολύ τους φίλους αναγνώστες να συνδέονται με το λογαριασμό τους όταν αφήνουν σχόλιο. Είναι χαρά μου να τους γνωρίζω κι εγώ.
ReplyDelete