Κάθε απόγευμα στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, περνώ απ’ την πλατεία Εξαρχείων και – θα ‘λεγες – είμαι συνηθισμένη ν’ αντικρίζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που κινούν αργά τη ζωή τους στην άκρη του κόσμου, έτσι που τον έχουμε φτιάξει. Δεν ξέρω πώς αυτή η εικόνα με συγκλόνισε τόσο, ώστε να νιώσω την ανάγκη να την ακουμπήσω αμέσως στις λέξεις. Ένας λόγος είναι η ερμηνεία που δίνεις, roadartist. Ένας άλλος, νομίζω, είναι η τρυφερότητα που έρεε κάτω απ’ τα γερμένα βλέφαρα της νέας, μαραμένης γυναίκας προς το περιστέρι που τσιμπολογούσε από το χέρι της.
...δίνει..και ας μην έχει..
ReplyDeleteΠάντα οι ΕΙΚΟΝΕΣ σου πιο καίριες απ' τις λέξεις
ReplyDeleteΠάντα οι ΛΕΞΕΙΣ σου πιο δυνατές και πιο ζωντανές απ' τις εικόνες
Κάθε απόγευμα στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, περνώ απ’ την πλατεία Εξαρχείων και – θα ‘λεγες – είμαι συνηθισμένη ν’ αντικρίζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που κινούν αργά τη ζωή τους στην άκρη του κόσμου, έτσι που τον έχουμε φτιάξει. Δεν ξέρω πώς αυτή η εικόνα με συγκλόνισε τόσο, ώστε να νιώσω την ανάγκη να την ακουμπήσω αμέσως στις λέξεις. Ένας λόγος είναι η ερμηνεία που δίνεις, roadartist. Ένας άλλος, νομίζω, είναι η τρυφερότητα που έρεε κάτω απ’ τα γερμένα βλέφαρα της νέας, μαραμένης γυναίκας προς το περιστέρι που τσιμπολογούσε από το χέρι της.
ReplyDeleteΔεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό, art sos, από μια σκηνή αγάπης. Ιδιαίτερα, όταν διαδραματίζεται σ’ ένα τέτοιο σκηνικό: ντυμένο την απελπισία.
ReplyDelete