Friday
με γυμνό οφθαλμό
Ο κυνηγός μεσουρανεί την ώρα που επιστρέφεις. Βλέπω τη ζώνη του με γυμνό οφθαλμό. Να ‘ρθεις και να πετάξεις τη ζώνη σου στο πάτωμα περιμένω. Ο γείτονας Σείριος κοιτάζει και βλέπει: πώς μας τυλίγει ο έρωτας, πάλι απόψε. Η άνοιξη ακόμα ψυχραίνει. Αύριο, επίσημα, ίση η μέρα με τη νύχτα. Εδώ, στο ένα σώμα, αντιστοιχεί το άγγιγμα στο τρεμούλιασμα. Σε σκεφτόμουν όλη μέρα και τρεμούλιαζα μέσα μου. Αναρωτιόμουν: με προδίδει το σώμα μου; Κοιτάζω τα πόδια σου - τόσο νωχελικά! - όπως μόνο εσύ ξέρεις να τα κινείς. Θα διαλυθώ, νομίζω. Ικετεύω τον αέρα ανάμεσά μας να στραφείς σε μένα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Ικετεύω τον αέρα ανάμεσά μας να στραφείς σε μένα.
ReplyDeleteΑυτές οι λέξεις σου
στολίζουν τα μάτια μας Αίγλη..
Καλημέρα, Μαρία. Η φλόγα της καρδιάς φωτίζει τα πράγματα, στολίζει τα μάτια.
ReplyDeleteπαντα με γοητευαν οι ιστοριες για τον Τελαμωνα του Οριωνα
ReplyDeleteακομη μια μπηκε στην συλλογη μου..
ευχαριστω Αιγλη.
Είναι από τους λίγους αστερισμούς που μπορούμε να δούμε σχεδόν ολόκληρους από ‘δω - όπου τα φώτα της πόλης μας κρύβουν από το φως του σύμπαντος - και να διακρίνουμε εύκολα, ακριβώς από αυτή την έναστρη ευθεία που σχηματίζει στη μέση του.
ReplyDelete