Wednesday

η άγκυρα

Νερά κυλήσανε τα χρόνια
Οι αλμυρές ημέρες
Ταξίδια ωκεανοί
Αγκαλιές λιμάνια
Έδενε
Το πλοίο της ξεκουραζόταν
Έλυνε
Το πλοίο άνοιγε τη θάλασσα
Το ‘χανε απ’ τα μάτια της η στεριά
Το κατάπινε ο θόλος του ορίζοντα
Ύστερα, το σώμα της αποχωρίστηκε
από το σώμα του πλοίου
Ο χρόνος άλλαξε κατεύθυνση
Μετράει παλιά καλοκαίρια
Διανύει χειμώνα
Μικρό ακρογιάλι, έρημο
Αργά, το κορμί εξαϋλώνεται
Αλλιώτικος αυτός ο δρόμος
Είτε στη φθορά, στη λήθη
Είτε, μέσα σ’ ένα ποίημα,
στην αθανασία

8 comments:

  1. Αίγλη μου χαίρομαι πολύ που μια εικόνα μου, συντρόφευσε τα υπέροχα λόγια σου... μέσα σ΄ένα ποίημα στην αθανασία!
    Σαν να πήρε ζωή ξανά.
    Καλή σου νύχτα

    ReplyDelete
  2. Δεν πήρα μόνο τη φωτογραφία, Margo, αλλά και την αφορμή από τα λόγια σου: ‘μια άγκυρα αργοπεθαίνει…’ Να έχεις μια υπέροχη μέρα.

    ReplyDelete
  3. "barka poy xeis tosa dixtya..."
    ayto mou irthe sto myalo apotoma kai agria

    ReplyDelete
  4. Ίσως γιατί εκεί που τα ‘χεις απλώσει να γεμίσουν κι εύχεσαι την καλή, τη μεγάλη ψαριά – απότομα και άγρια – μπορεί να σε τραβήξουν στο βυθό. Γιατί συχνά, έως πάντα, δεν αντέχουμε περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε. Καλημέρα, ψεύτικε Πέτρο, που πας και βρίσκεις κατευθείαν πάνω στην αλήθεια.

    ReplyDelete
  5. Αλλιώτικος αυτός ο δρόμος..Με ένα έχε γειά συντροφιά κι ένα δεν πειράζει αγάπη μου, θα βρεθούμε ξανά..Καλημέρα Αίγλη μου

    ReplyDelete
  6. "Δεν πειράζει." Αυτή είναι μια πολύ γενναιόδωρη κουβέντα. Καλό βράδυ, carpe diem.

    ReplyDelete
  7. Ενιωσα αυτο το πλοίο..
    Αυτο το σώμα..
    Το χωρισμό..της ψυχής
    Τις εικονες..

    Καλή σου μερα Aeglie..

    ReplyDelete
  8. Καλημέρα, Μαρία. Διέρρηξες τις λέξεις.

    ReplyDelete