Λίγες αράδες είχα διαβάσει στην οθόνη του κύριου Άρη Μπερλή, όταν το μετέφραζε. Δεν ήξερα το βιβλίο. Σκέφτηκα να διαβάσω το πρωτότυπο, αλλά επικράτησε η δεύτερη σκέψη: να μην έχει χαθεί η μαγεία της πρώτης ανάγνωσης όταν θα διαβάζω την ελληνική έκδοση. Η απόλαυση απέδειξε ότι άξιζε την αναμονή.Το περίμενα καιρό. Κυκλοφόρησε στις αρχές του Δεκέμβρη. Αλλά ο Δεκέμβρης έχει πολλή δουλειά. Ύστερα, οι γιορτές. Αλλά οι γιορτές έχουν πολλούς περισπασμούς. Τελικά, η επιστροφή στην ευλογημένη καθημερινότητα, όπου όλα τα αγαπημένα έχουν τη θέση και την ώρα τους.
Οι Άραβες των Βάλτων είναι ένα άλλο βιβλίο, ένας τόπος αλλού, ένας χρόνος άλλοτε. Στην αρχή το ρούφηξα άπληστα. Και σαν η δίψα κατευνάστηκε, άρχισα να επιβραδύνω όσο περισσότερο μπορούσα. Άφηνα το σελιδοδείκτη πριν το τελευταίο κεφάλαιο που είχα ήδη διαβάσει. Δεν ήθελα να τελειώσει. Είναι λίγες μέρες τώρα που το διάβασα αλλά δεν το έχω βάλει ακόμη στο ράφι. Κάθε τόσο ξεφυλλίζω και διαβάζω σκόρπια αποσπάσματα. Δεν εννοώ να κλειδώσω αυτή την υγρή γεύση στη μνήμη.
Το βιβλίο είναι ένας περίπατος. Ή, καλύτερα, μια διαδρομή με μονόξυλο ή με ταράντα στα νερά που απλώνονται ανάμεσα σε στενές λωρίδες γης από τον Τίγρη ως τον Ευφράτη. Μια διαδρομή ανάμεσα σε ανθρώπους, οικογένειες, φυλές. Είναι η διαδρομή του συγγραφέα, που ζει μαζί με τους Άραβες των Βάλτων ‘σαν ένας από αυτούς’. Είναι η συμμετοχή του στις δραστηριότητές τους. Η ένταξή του στο συλλογικό. Είναι ο συντονισμός της ανάσας του
No comments:
Post a Comment