Tuesday

Snow, by Louise Gluck

Χιόνι Τέλη Δεκέμβρη: ο πατέρας μου κι εγώ πηγαίνουμε στη Νέα Υόρκη, στο τσίρκο. Με κρατά στους ώμους του στον τσουχτερό αέρα: κομματάκια λευκό χαρτί αιωρούνται πάνω απ’ τις ράγες. Στον πατέρα μου αρέσει να στέκει έτσι, να με κρατά ώστε να μη με βλέπει. Θυμάμαι καθώς κοιτάζω ευθεία μπροστά τον κόσμο που βλέπει ο πατέρας μου, μάθαινα ν’ αφομοιώνω το κενό του, πυκνό το χιόνι δεν πέφτει, στροβιλίζεται γύρω μας.

6 comments:

  1. Τι μου θύμισες. Να είσαι καλά. Χρόνια Πολλά

    ReplyDelete
  2. με τόσο απλά λόγια, οι ποιητές μας ανοίγουν την ανάσα μας στους ουρανούς

    ReplyDelete
  3. Ψηλά στους ώμους του πατέρα; Εκείνους τους καιρούς. Που ο κόσμος ήταν ένα θαύμα. Θαύμα είναι πάντα. Μα εξαρτάται απ’ τη ματιά μας. Χρόνια πολλά.

    ReplyDelete
  4. Ευχομαι στη νέα χρονιά να σου χαρίσει ο Θεός ότι καλύτερο!

    ReplyDelete
  5. Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου αχτίδα. Και σε σένα εύχομαι να είσαι πάντα ολόφωτη και να διαπερνάς όλη τη συννεφιά και το πιο πυκνό σκοτάδι.

    ReplyDelete