writing and translating works, and some thoughts in words; by Eulie Aeglie
Tuesday
Snow, by Louise Gluck
Χιόνι
Τέλη Δεκέμβρη: ο πατέρας μου κι εγώ
πηγαίνουμε στη Νέα Υόρκη, στο τσίρκο.
Με κρατά
στους ώμους του στον τσουχτερό αέρα:
κομματάκια λευκό χαρτί
αιωρούνται πάνω απ’ τις ράγες.
Στον πατέρα μου αρέσει
να στέκει έτσι, να με κρατά
ώστε να μη με βλέπει.
Θυμάμαι
καθώς κοιτάζω ευθεία μπροστά
τον κόσμο που βλέπει ο πατέρας μου,
μάθαινα
ν’ αφομοιώνω το κενό του,
πυκνό το χιόνι
δεν πέφτει, στροβιλίζεται γύρω μας.
Labels:
american,
Louise Glück,
poetry,
translation
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Aναστεναξα!!
ReplyDeleteΤι μου θύμισες. Να είσαι καλά. Χρόνια Πολλά
ReplyDeleteμε τόσο απλά λόγια, οι ποιητές μας ανοίγουν την ανάσα μας στους ουρανούς
ReplyDeleteΨηλά στους ώμους του πατέρα; Εκείνους τους καιρούς. Που ο κόσμος ήταν ένα θαύμα. Θαύμα είναι πάντα. Μα εξαρτάται απ’ τη ματιά μας. Χρόνια πολλά.
ReplyDeleteΕυχομαι στη νέα χρονιά να σου χαρίσει ο Θεός ότι καλύτερο!
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου αχτίδα. Και σε σένα εύχομαι να είσαι πάντα ολόφωτη και να διαπερνάς όλη τη συννεφιά και το πιο πυκνό σκοτάδι.
ReplyDelete