Sunday

η κλωστή της βροχής

Η πόλη μούσκεμα
Κλαίει και πλένεται
Στάζει, ξεπλένεται
Σπρώχνει ρυάκια
στις κατηφοριές
Χρυσά, μουδιασμένα
πεσμένα φύλλα
τρέχουν μαζί με τα νερά
Κι εγώ στους δρόμους της
Αίφνης ανάλαφρη
Χαμηλώνει το έδαφος
κάτω απ’ τα πόδια μου
Αιωρείται το σώμα
Μ’ έλκει στα νέφη
η κλωστή της βροχής
Η βροχή με εισπνέει
Η ζωή μου ανασαίνει
Χωράω το σύμπαν
ολόκληρο μέσα μου
Χωράω στον κόσμο
ολόκληρη

8 comments:

  1. Πανέμορφα λόγια. Τα διαβάζω χαζεύοντας από το παράθυρο τη βροχή που πέφτει.
    Να έχεις μια όμορφη χρονιά. Να συνταιριάζεις τις λέξεις με τον μοναδικό σου τρόπο και να μας τις χαρίζεις ως εικόνες που γεμίζουν την ψυχή.

    ReplyDelete
  2. Απλά είναι τα λόγια. Οι λέξεις καθημερινές. Με αυτές μιλάει η καρδιά μου. Η χαρά της τις διαστέλλει. Να έχεις κι εσύ μια υπέροχη χρονιά, Maria Jose. Μια ευλογημένη χρονιά ας καλωσορίσουμε όλοι.

    ReplyDelete
  3. Χωράω το συμπαν ολοκληρο μεσα μου..
    Τι μεγαλείο ..!

    Καλη σου μερα και χρόνια πολλα

    ReplyDelete
  4. Νομίζω ότι αν κάτσω σε μια ήσυχη γωνιά ακούγοντας τη βροχή, κλείσω τα μάτια και ψιθυρίσω τις λέξεις σου θα καταφέρω επιτέλους να πετάξω, να χωρέσω το σύμπαν μέσα μου.
    Να είσαι πάντα καλά.. Καλή και εμπνευσμένη χρονιά εύχομαι.

    ReplyDelete
  5. Είναι κάποιες στιγμές, Μαρία. Ανοίγει τόσο πλατιά η καρδιά. Καλημέρα. Χρόνια πολλά και όμορφα.

    ReplyDelete
  6. Θα πετάξεις. Θα ‘ρθει η στιγμή. Με τις λέξεις της δικής σου καρδιάς. Θα πετάξεις από μέσα σου τα περιττά. Και θα πετάξεις ψηλά. Θα χωρέσεις το σύμπαν μέσα σου. Όλη την αγάπη. Να είσαι κι εσύ πολύ καλά, Margo. Και να έχεις μια υπέροχη, καινούργια χρονιά.

    ReplyDelete
  7. Βροχή
    μονότονα μελαγχολική
    κι οι σταγόνες της
    φτάνουν μέχρι τη ψυχή
    και την μουσκεύουν
    την πνίγουν
    την πιέζουν
    ν΄αντισταθει
    στην ασφυξία της μελαγχολίας
    ν' αντιδράσει στον πνιγμό
    να αρπάξει τις σταγόνες
    να τις κάνει χαμόγελο
    να τις κάνει τραγούδι
    να στολίσει τις μέρες
    που έρχονται

    Ανδρέας

    ReplyDelete
  8. Ας είναι ο καμβάς αυτή η μονότονη βροχή. Κι ας απλώσουμε πάνω του το κέντημα της καρδιάς. Αργά και αθόρυβα. Δίχως αντίσταση. Αντίθετα, λυγίζοντας. Αγκαλιάζοντας. Ας κεντήσουμε τη χαρά που κρύβει πάντα η καρδιά κάτω απ’ τα σκούρα πέπλα της μελαγχολίας, ως ευλογία για τον καινούργιο χρόνο που κιόλας έφτασε.

    ReplyDelete