Όταν κοιμάμαι έρχονται στον κήπο τα πουλιά
με τα δώρα τους, τους σπόρους. Μες απ’ τον πάγο
βγαίνουν τη νύχτα φύλλα απ’ το περσινό γρασίδι.
Όλα τα τραγούδια μου γίνονται ένα τραγούδι.
Η παλάμη του χεριού μου και το πέλμα του ποδιού
θυμούνται ό,τι ξεχνώ.
Το παλιό φανάρι πλάι στη λιμνούλα είναι πάντα εκεί.
Τώρα είναι η ώρα να το ανάψει.
Patrick Lane
Ο θεός μέσα μας
ReplyDeleteαπό τη μια
"ξοδεύει τόσο μπλε για να μην τον βλέπουμε"
κι από το άλλο μας το αυτί ψιθυρίζει:
"είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι..."
Αλλά εκεί που συναντιώνται αυτές οι αντιφάσεις - αν και παράλληλες,
είναι η πεμπτουσία:
Η ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΙΟΥ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ Ο,ΤΙ ΞΕΧΝΩ
(Θε μου, τι υπέροχη ΚΑΛΗΜΕΡΑ ήταν αυτή...)
Καλημέρα Μαρία Νεφέλη. Καλημέρα Αντιφωνητή. Ευλογημένη η ημέρα, όπου ανταμώνετε. Μες τα κύτταρα μας - απ' την κορφή ως τ' ακροδάχτυλα - σμίγουν και φυλάσσονται η μνήμη και η γνώση.
ReplyDeleteόλο με μαλώνω που δεν περνάω πιο συχνά.. αυτό λοιπόν το αποψινό είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει εδώ..ήθελα να διαβάσω κάτι όμορφο απόψε..
ReplyDeleteελπίζω να είσαι καλά. έχω χαθεί λίγο.
Μη σε μαλώνεις. Κι εγώ δεν είμαι πολύ κοινωνική. Χαίρομαι που βρήκες εδώ το όμορφο. Καλά. Ναι. Παράξενα συμβαίνουν γύρω μου. Δεν είμαι συνηθισμένη. Δεν ξέρω πώς να τ' αντιμετωπίσω. Θα βγω. Να είσαι πολύ πολύ καλά.
ReplyDeleteΟμορφες λέξεις..
ReplyDeleteΚαλησπέρα
Καλημέρα, Μαρία. Αυτός ο καναδός ποιητής διαστέλλει τις πιο απλές λέξεις σ' όλη τους την ομορφιά.
ReplyDelete