Η ψύχρα μ’ έντυσε το σακάκι σου
Με τύλιξε η μυρωδιά σου
Μας τύλιξε μαζί το σακάκι
Μαζί μέσα στο σακάκι
Κρύβω τα μάτια μου στο λαιμό σου
Λύνω τη γραβάτα, τα κουμπιά
Μαζί μέσα στο σακάκι
Η μυρωδιά σου, η γεύση σου
Το ζεστό σου στέρνο
Μαζί μέσα στο σακάκι
Το στόμα σου
Μαζί τα στόματα
Το σώμα σου
Μαζί τα σώματα
Ιδρώνουν
Σώματα πλασμένα με μοναξιά ονείρων;
ReplyDeleteΉ τα όνειρα σου μη τα λες
γιατί μια νύχτα κρύα
μπορεί και οι φροϋδιστές
να΄ρθουν στην εξουσία;
(που λέει και ο φίλος από τα παλιά ο Νιόνιος...)
Τα όνειρά σου μην τα λες, μόνο τραγούδησέ τα. Για να τα πάρει ο άνεμος, για να τα πάρει αγέρας. Για να ξυπνήσουν τα πουλιά, τη ροδαυγή να φέρουν.
ReplyDeleteMoυ θύμισες εναν Οκτώβρη που ημουν τυλιγμενη μαζι του στη βροχή σε ενα σακακι..
ReplyDeleteΓια φαντασου..
Καλημερα
Τα δυο συγχρόνως. Πάντα λυρική. Καλημέρα
ReplyDeleteΚαλημέρα, Μαρία. Μου δίνεις αφορμή να το ξαναπώ. Πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι! Συγκινητικά ίδιοι. Με τα ίδια γελάμε, για τα ίδια κλαίμε, στα ίδια μαζί σκεπαζόμαστε.
ReplyDeleteΚαλημέρα, Πέτρο ψεύτικε. Ο αληθινός όταν τα δύο συγχρονίζονται μέσα σ' ένα σακάκι.
ReplyDeleteΚαλησπερα..
ReplyDeleteΑν εχεις διαθεση για ενα παιχνιδακι, εχεις πρόσκληση.. Φιλιά!
Σ' ευχαριστώ πολύ, roadartist. Ναι, το ξέρεις ότι μου αρέσει το παιχνίδι. Θα περάσω από σένα. Πολλά φιλιά.
ReplyDelete