Wednesday

στην άκρη του καλοκαιριού

Οι μέρες μικραίνουν σταθερά, σ’ αυτή τη γαλανή άκρη του κόσμου. Οι νύχτες ψυχραίνουν τον αέρα. Τα πρωινά, δροσιά λαμποκοπά πάνω στα πράσινα. Ησυχία. Μόλις που ακούγεται ο ψίθυρος του ανέμου. Η θάλασσα ακίνητη. Η χρυσή αμμουδιά γυμνή. Κανείς. Χάραμα. Σιγά, πολύ σιγά, βαδίζουμε μέσα στο νερό. Μην ταράξουμε τη γαλήνια ώρα. Πρωινό λυκόφως. Δεν κολυμπάμε. Μόνο αφήνουμε το κορμί επάνω της. Σε λίγο, τα κλειστά μάτια βλέπουν ό,τι ο δίσκος του ήλιου αναδύθηκε.
Posted by at
Labels:

4 comments:

  1. Τάσος ΚάρταςSeptember 10, 2008 at 4:06 AM

    ΣΕ ΛΙΓΟ ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΒΛΕΠΟΥΝ...
    Κι εγώ αναρωτιέμαι με πρωινο ερωτηματικό κέφι:
    Πού πάνε οι μοβ στιγμές τη μοναξιά ονείρων
    σαν ξεθωριάζει πολυκαιρινή η επιθυμία;

    Πού πάει σκόπιμη η αίγλη τα χρώματα των λέξεων της
    κάθε που πέφτει ασταμάτητη βροχή πληθυντικών φόβων...
    (η συνέχεια στο ΜΟΒ ΟΜΙΚΡΟΝ...)
    Καλό χειμώνα

    ReplyDelete
  2. Ο ψεύτικος ΠέτροςSeptember 10, 2008 at 8:43 AM

    Back to our mother sea...

    ReplyDelete
  3. Eulie AeglieSeptember 10, 2008 at 2:37 PM

    Ας τα κρατάμε για λίγο κλειστά, είτε από φόβο είτε από πόθο. Ακρεί να βλέπουν. Μέσα μας. Όπου γεμάτοι από χρώματα της ζωής, που είναι καινούργια κάθε στιγμή και δε λέει με τίποτα να πολυκαιρίσει. Αρκεί να ξέρουν πώς να κοιτάζουν, sos art.

    ReplyDelete
  4. Eulie AeglieSeptember 10, 2008 at 3:01 PM

    Με μια βουτιά μες στη μήτρα που είναι, γιατρεύεται η πληγωμένη αγάπη που είμαστε, Πέτρο. Και τότε δοκιμάζουμε πάλι. Ως που δεν μας αντέχει το ψεύτικο.

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)