Τοίχος για Επανόρθωση
Είναι κάτι που δεν αγαπά τον τοίχο,
Στέλνει τη διαστολή του παγωμένου εδάφους από κάτω,
Και σκορπίζει τις πάνω πέτρες στον ήλιο,
Και φτιάχνει κενά όπου ακόμα και δυο περνούν μαζί.
Η δουλειά των κυνηγών είναι κάτι αλλιώτικο:
Τους ακολούθησα κι έκανα τις επισκευές
Όπου δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα,
Μόνο έβγαλαν το κουνέλι απ’ την κρυψώνα,
Προς τέρψη των σκύλων που αλυχτούσαν. Τα κενά, λοιπόν,
Κανείς δεν τα βλέπει ούτε τ’ ακούει να γίνονται,
Τα βρίσκουμε εκεί την ώρα της ανοιξιάτικης επανόρθωσης.
Συνεννοούμαι με το γείτονά μου πέρα από το λόφο,
Και μια μέρα συναντιόμαστε να βαδίζουμε το σύνορο
Και να χτίζουμε άλλη μια φορά ανάμεσά μας τον τοίχο.
Έχουμε τον τοίχο ανάμεσά μας καθώς δουλεύουμε.
Για τον καθένα οι πέτρες που έχουν πέσει στον καθένα.
Μερικές είναι πλατιές κι άλλες σχεδόν ολοστρόγγυλες
Πρέπει να πούμε το ξόρκι για να σταθούν στη θέση τους:
“Μείνε εκεί που είσαι ως να γυρίσω την πλάτη μου!”
Τα δάχτυλά μας ροζιάζουν που τις πιάνουμε.
Α, δεν είναι παρά ένα ακόμα υπαίθριο παιχνίδι,
Ένας σε κάθε πλευρά. Μα πάλι κάτι περισσότερο:
Εκεί που βρίσκεται δεν τον χρειαζόμαστε τον τοίχο:
Εκείνος ένας πευκώνας κι εγώ περιβόλι μηλιάς.
Τα μήλα μου ποτέ δε θα πάνε απέναντι
Να φάνε τα κουκουνάρια του, του λέω.
Εκείνος λέει μόνο, “γεροί φράχτες, αγαπημένοι γείτονες.”
Η άνοιξη με σκανδαλίζει κι αναρωτιέμαι
Αν καταφέρω να βάλω καμιά ιδέα στο κεφάλι του
“Πώς γίνονται αγαπημένοι οι γείτονες; Δε λέει
Εκεί που υπάρχουν αγελάδες; Αλλά εδώ δεν έχουμε αγελάδες.
Πριν χτίσω έναν τοίχο θα ρωτούσα να μάθω
Τι θα ‘κλεινα μέσα ή τι θ’ άφηνα έξω,
Και ποιον θα μπορούσα να προσβάλω.
Είναι κάτι που δεν αγαπά τον τοίχο
Τον θέλει χάμω.” Θα του ‘λεγα “τα ξωτικά”
Αλλά δεν είναι ακριβώς τα ξωτικά και καλύτερα
Να το ‘λεγε ο ίδιος. Τον βλέπω εκεί δα
Κουβαλά μια πέτρα κρατώντας τη γερά απ’ την άκρη
Σε κάθε χέρι, σαν παλαιολιθικός βάρβαρος αρματωμένος.
Κινείται στο σκοτάδι, έτσι μου φαίνεται,
Όχι μόνο του δάσους και της σκιάς των δέντρων.
Δε θ’ ακολουθήσει τα λόγια του πατέρα του,
Και του αρέσει τόσο πολύ να τα γυροφέρνει στη σκέψη του
Λέει πάλι, “γεροί φράχτες, αγαπημένοι γείτονες.”
Mending Wall, by Robert Frost
ο αμερικανός ποιητής
Δύσκολη δουλειά η μετάφραση... Αλλά το ελληνικό κείμενο καταφέρνει να είναι τόσο ποιητικό, όσο και πιστό στο πρωτότυπο. Ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα!
ReplyDeleteΔύσκολη, δε λες τίποτα, Abilify. Ιδιαίτερα η μετάφραση ποίησης. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να σου διαφύγει κάτι απ’ αυτά που κρύβονται πίσω απ’ τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο ποιητής. Ειλικρινά, σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ που έδωσες περισσότερο χρόνο και κόπο από αυτόν μιας γρήγορης ανάγνωσης, όπως κάνουμε συνήθως στο blogging. Θα βρεις κι άλλα μεταφρασμένα ποιήματα εδώ. Καθώς και διηγήματα. Δοκίμασε τις ετικέτες poetry translation και prose translation. Και φυσικά καθώς συνεχίζω να μεταφράζω, θα αναρτήσω και νεότερα.
ReplyDeleteθαυμάζω πολύ τη δουλειά που κάνεις με τις μεταφράσεις κάθε φορά που τις διαβαζω. άλλο αν το κάνω βωβά ώστε να μην γίνω ένας γραφικός κόλακας. χαίρομαι κάθε επίσκεψή μου εδώ. σού εύχομαι ένα όμορφο σαββατοκύριακο και γενικότερα να είναι όλα όμορφα, όπως και να νοείται αυτό.
ReplyDeleteΚαλέ μου ποιητή, χαίρομαι. Και για να μη γίνω κι εγώ κυνηγός σχολίων – αυτά που κοροϊδεύω, δηλαδή – αφαιρώ το ένα σχόλιό σου. Κρατώ το δεύτερο. Άλλωστε νομίζω αυτή την έννοια είχαν οι μικρές διορθώσεις. Φυσικά, ωραία είναι τα σχόλια, νιώθεις αυτή την αλληλεπίδραση, το νόημα του blogging. Διαφορετικά, όπως παλιότερα, γράφαμε για μας και για τους προσωπικούς μας φίλους, ως ότου κάτι δημοσιευθεί ή εκδοθεί. Αλλά πάντα καλλίτερα μηδέν άγαν. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου. Και να δεις πώς γίνεται κι η ομορφιά είναι πάντα μπροστά στα μάτια μας, όταν είναι όμορφη η ματιά μας. Σου εύχομαι να περάσεις ένα πολύ όμορφο week end στο μεγάλο νησί.
ReplyDeleteέστειλα δύο σχόλια επειδή δεν είχα καταλάβει ότι δημοσιεύονται μόνο αφότου τα έχεις διαβάσει και αφού έκανα το πρώτο, δεν εμφανίστηκε και πίστεψα ότι είχα κάνει εγώ κάτι λάθος.. εξ ου και το δεύτερο σχόλιο..
ReplyDeleteΝαι, μετά από κάποια αγενή περιστατικά και για να μην τα σβήνω μετά τη δημοσίευσή τους, τα περνάω από κόσκινο. Παίρνω την ευκαιρία που μου δίνεις, ωστόσο, για να πω ότι πρόσφατα δημοσίευσα και κατόπιν έσβησα ένα ανώνυμο σχόλιο. Δεν είναι η τακτική μου να σβήνω απαραίτητα τα ανώνυμα. Και στην αρχή φαινόταν ένα απλό, όμορφο σχόλιο – υπέγραφε μάλιστα ο ανώνυμος ως θαυμαστής. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, ωστόσο, διέκρινα μια ειρωνεία σε σχέση με τη στάση μου στο πρόσφατο my lifo πανηγύρι. Αν η πρόθεση δεν ήταν τέτοια και έσφαλε η αντιληπτικότητά μου, παρακαλώ τον ανώνυμο να επανέλθει και να συστηθεί.
ReplyDeleteΑιγλη μου αν εχεις διαθεση για παιχνιδι..Εχεις πρόσκληση, καλο ξημερωμα :)
ReplyDeleteΑν έχω, λέει. Σ' ευχαριστώ πολύ. Θα σ' επισκεφθώ τη Δευτέρα από το γραφείο. Το pavilion δε με βοηθά πολύ τελευταία. Καλό ξημέρωμα και σε σένα.
ReplyDelete