 |
| "fruiting" phot@rt by Aeglie |
Μια κούπα με καφέ και δυο τσιγάρα κάτω απ’ την τέντα
Οι σπουργίτες στο δρόμο σφυρίζουν αδέσποτοι
Οι καναρίνοι τραγουδούν μες απ’ τα κλουβιά τους
Δυο περιστέρια απέναντι διαρκώς ερωτευμένα
Κι ο κυρ κότσυφας στέλνει απ΄ το λόφο τον κελαηδισμό του
Σόλο πιάνο παίζει μέσα στο σπίτι χαμηλά το ραδιόφωνο
Φρόντισα τα φυτά μου πριν από λίγο
Τώρα ακούω βαθιές τις ανάσες τους
Οι ρίζες ξεμουδιάζουν στην απλοχωριά μεγαλύτερης γλάστρας
Όλο το χειμώνα έσπρωχναν τα πλαστικά τους τείχη
Φρέσκο χώμα τρέφονται οι βλαστοί
Ώρα γι’ ανάσταση
Όσος περισσότερος χώρος σκοτεινός
Τόσο ψηλότερα στο φως τα άνθη
Τα χρώματα στον ουρανό σκαρφαλώνουν τ’ όνειρό τους
Ευχές ανοιξιάτικες...
ReplyDeleteχρονια πολλα αιγλη. καλη επιστροφη στην ανοιξιατικη καθημερινοτητα.
ReplyDeleteανασταση στη φυση ανασταση παντου !!!
ReplyDeleteΕυχές και σκέψεις ανθισμένες, ανώνυμε.
ReplyDeleteΧρόνια καλά κι ευλογημένα, helmet. Άνοιξη ας έχουμε κάθε μέρα.
ReplyDeleteΑνάσταση στην ψυχή του είναι, κρασί & νερό. Σε κάθε κύτταρο του κόσμου ανάσταση.
ReplyDeleteΠολύ όμορφο, γεματο απο την διαθεση της φυγης..
ReplyDeleteΠόσο τέλεια θα ήταν να ζούσαμε ετσι όπως περιγραφεις καθημερινά Αίγλη μου..Να ακουγαμε τα κελαιδισματα..διχως αγχος.. Ας ελπισουμε οτι θα το καταφερουμε..
Χρονια πολλα :)
Χρόνια όμορφα, κοριτσάκι. Ναι, είναι δύσκολο. Μπορούμε όμως να χαρούμε για μια ματιά το χρώμα εκείνου του άνθους που προσπερνάμε βιαστικά, έτσι που μας κυνηγά η καθημερινότητα. Και να ξεχωρίσουμε μες στην τύρβη της πόλης ένα κελάηδισμα. Να επιτρέψουμε να σταθεί η ανάσα μας με θαυμασμό μπρος σε μιας στιγμής ομορφιά. Και ξέρω ότι εσύ το κάνεις αυτό κάθε μέρα.
ReplyDelete