Γενναιόδωρο, μαλακό
Αθόρυβο
Λευκό και ήσυχο
Στη γαλήνη του καλύπτει
Ό,τι επικαλύπτει
Πέφτει ατάραχο
Νιφάδες
Απ’ τους ουρανούς
Ως που με κρύβει
Στη σιγαλιά
Μες στην καρδιά της πλάσης
Γιατρεύει τον πηλό που είμαι
Απ’ το θόρυβο του κόσμου
Κλείνει τις πληγές
Τα ραγίσματα
Σβήνει τα ίχνη της λαβωματιάς
Ύστερα λιώνει
Γλιστράει στο χι
Κυλάει στο ό
Φεύγει στο νι
Έχει πάρει ό,τι περισσεύει
Με αφήνει πάντα πίσω
Στη δική μου ζωή
Διάφανη, κρυστάλλινη, διαυγή
Εχεις ταλεντο να 'παίζεις' με τις λεξεις.. Πολύ όμορφο ξανά!
ReplyDeleteΤη φωτεινή μου καλημερα! :)
Από μένα καλησπέρα, τέτοια ώρα πια. Χαίρομαι πολύ που βρίσκεις όμορφα πράγματα εδώ. Αυτό το "άκου τις λέξεις όταν σωπαίνουν" ξεκίνησε από μια μεγάλη αγάπη - όπως όλα τα ωραία, άλλωστε. Άκουγα τις σκέψεις αυτού του άντρα. Ακόμα τις ακούω.
ReplyDeleteΠόσο όμορφο, αλλά και πόσο σπάνιο αυτό..Ακριβώς έτσι θα πρέπει να είναι ο έρωτας.. N'ακούς τον άλλο δίχως να μιλάει..
ReplyDeleteΝαι, έτσι είναι ο έρωτας - ο αληθινός. Και κρατάει πάντα. Ακόμα κι αν οι εραστές δε ζουν πια μαζί. Αυτή η επικοινωνία είναι εφικτή από τους ανθρώπους. Εκείνοι που συνδέονται με αγάπη ακούν τη σκέψη ο ένας του άλλου.
ReplyDelete