Friday

λευκό

Ανεβαίνουμε. Όλο και περισσότερο το λευκό εξαπλώνεται. Όλο και περισσότερα το λευκό καλύπτει. Το αυτοκίνητο ανηφορίζει την ασημένια λωρίδα, ανάμεσα. Γύρω, όλα σκεπασμένα, κρυμμένα κάτω απ’ το λευκό. Τα μάτια δε χορταίνουν. Λευκό. Χιόνι. Τι είναι στο χιόνι που λαχταράμε τόσο; Τι είναι στο λευκό που δε χορταίνουμε να βλέπουμε;
Ξεκινήσαμε το νωρίτερο δυνατό. Μόλις μετά το μεσημέρι. Ο ήλιος έχει πάρει να κατεβαίνει. Κάποια συννεφιά. Όσο για να βρίσκουν πέρασμα λίγα σμήνη αχτίδες να σπέρνουν το χρυσάφι τους στη γη.
Φτάνουμε στο κατάλυμά μας όταν τα χρώματα έχουν αρχίσει να βαθαίνουν και να μακραίνουν οι σκιές. Παγωμένοι, μουσκεμένοι ως το κόκαλο – δεν αντισταθήκαμε στο παιχνίδι λίγο νωρίτερα. Τα πρόσωπα κόκκινα. Οι ανάσες γρήγορες.
Μας υποδέχεται αναμμένο το τζάκι. Αφήνουμε τα ρούχα να πέσουν στο πάτωμα. Μπαίνουμε στο μπάνιο. Το νερό κυλά επάνω μας. Χλιαρό, ζεστό, πιο ζεστό, καυτό νερό. Πολύ καυτό νερό. Τυλιγόμαστε τα μπουρνούζια. Σβήνουμε τα φώτα. Καθόμαστε με τη φωτιά πίσω μας. Κοιτάζουμε έξω.
Η νύχτα φτάνει. Η νύχτα είναι εδώ. Μπλε. Μπλε και σκουραίνει. Ο ορίζοντας δεν ξεχωρίζει. Η νύχτα τυλίγει τη γη. Την παίρνει στην αγκαλιά της. Την ξεκουράζει. Φυλάει όλα τα χρώματα, όλες τις γραμμές, όλους τους ήχους, όλες τις κινήσεις.
Το πρωί όλο το φως, όλη η μουσική θα είναι εκεί. Το πρωί ο ορίζοντας θ' ανοίξει πάλι. Το πρωί η ζωή μας περιμένει καινούργια.

2 comments:

  1. Μόλις συγκαταλέχτηκες στους αγαπημένους μου, αγαπημένε μου Ελκυστή. Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους που δε φοβούνται να πουν πότε ζηλεύουν. Αχ και να ‘ξερες πόσο θα ζήλευα εγώ – αν δεν είχα απολαύσει την προχτεσινή παρόρμηση – κάποιους φίλους που εξορμούν αύριο πρωί με την αυγούλα, ενώ εμένα με κρατούν υποχρεώσεις στην Αθήνα.

    ReplyDelete