Wednesday

μετέωρη βούληση

από τα έγκατά της
από την πρώτη αιτία
την πρώτη αρχή
απ’ τη φωτιά
και τη μήτρα της
εγώ και η μήτρα μου
το φύλο
εγώ, η μήτρα μου
μητέρα
έσπρωξες να γλιστρήσω
στο νερό
να βαπτιστώ
ξεκίνησα
μακριά ακουγόταν
ένα κάλεσμα
έφυγα
άφησα το νερό
πώς αλλιώς
να με ταξιδέψει
όλες τις διαδρομές
μέσα σου
το νερό
άνοιξε τα περάσματα
διέρρηξε τη φλόγα σου
με πέρασε μες απ’ το χώμα
τον πηλό
μ’ έπλασε σώμα
όρισε τη μορφή
μ’ έβγαλε στον ωκεανό
από κει
από κει μακριά
από τόσο βαθιά
απ’ τον πυθμένα της θάλασσας
πρωταντίκρισα
τις φλόγες που στέλνεις
μες απ’ την ασφάλεια
του ύδατος κόσμου
πατέρα
με κάλεσες
φανερώθηκες
με αναγνώρισες
σε ό,τι ονόμασες
άνθρωπο
διείσδυσες
κι ανατάραξες
τα ύδατα
νέα τραγούδια
καινούργια χρώματα
άλλα σχήματα
και φοβήθηκα
όχι πως ήθελα
να γυρίσω πίσω
όχι να σ’ αρνηθώ
κάθε άλλο
μόνο βουλήθηκα
ό,τι πασχίζω
να βάλω τάξη
σ’ αυτό το βυθό
εκεί με φτάνει
το άλλο κάλεσμα
να ‘ναι δικό σου
θα ευχόμουν
να σε πλησίαζα
μα αυτό από αλλού
από ψηλότερα
από μακρύτερα
ανταποκρίνομαι
βγαίνω απ’ το νερό
ανεβαίνω απ’ το χώμα
υψώνομαι στον αέρα
έρχομαι από σένα
για να πάω πιο πέρα
να σε προσπεράσω
ό,τι επιθυμώ
αλλά ως εδώ
μ’ έκλεισες
μέσα στον αέρα
κλείδωσες τον αέρα
ούτε ουρανό
αγγίζω
ούτε γη
ακροπατώ
μετεωρίζομαι
να μείνω
ν’ αφομοιωθώ
θα διαπεράσω
αν βουληθώ

ο 'διονυσιακός χορός', η 'αναδιοργάνωση' και το 'αέρινο ον' από την Αθηνά Σουγλέρη


Αίθουσα Τέχνης ΗΩς (Χέυδεν 38α΄, Αθήνα)

από σήμερα έως κάπου στη μέση του Ιανουαρίου 2008

english version

9 comments:

  1. Αίγλη μου σε χαιρετώ! Από το "μεθύσι" σου μας ξεσήκωσες σε "χορούς". Να 'σαι καλά και πάντα όμορφη...

    ReplyDelete
  2. Σ' ευχαριστώ, Δημήτρη. Χαίρομαι που συμμετέχετε στη μέθη.

    ReplyDelete
  3. όπως όταν διασχίζει τις θάλασσες
    ο ουρανός είναι η αντανάκλαση
    ή το φως είναι ο καιρός
    μέσα του τυφλά μωρά
    τείνουν τα χέρια τους
    προς τα εκεί
    όταν εκεί δεν είναι κανείς
    μόνο ο απόηχος της στιγμής
    που τα όνειρα συναντάνε
    τη γλυκεία μυρωδιά της υπαναχώρησης
    η νύχτα αφήνει πίσω της
    στο κατώφλι της μέρας
    εκστατικά όμικρον

    ReplyDelete
  4. εκστατικά μικρά όμικρον
    εκστατικά μάτια και στόματα
    στόματα τυφλά
    μάτια άφωνα
    η βούληση καταλύεται
    στη σιωπή και το σκοτάδι
    ενώ το θαύμα
    αδιάλειπτα συμβαίνει
    στο πλάι μας ρέει
    και μας ανταμώνει
    εκεί που βγαίνουμε
    έξω απ’ τις κρυψώνες
    εκεί που βγαίνουμε
    μέσα στο φως

    ReplyDelete
  5. υπάρχει η βούληση;

    ReplyDelete
  6. Ναι, αγαπημένε μου dada, υπάρχει η βούληση. Είναι ό,τι έχουμε όλο κι όλο. Και είναι το μόνο που ανηλεώς και αδιαλείπτως συνθλίβεται. Είναι το μόνο μέσα μας που συνθλίβουμε εμείς οι ίδιοι κάθε στιγμή, με όλους τους τρόπους. Έτσι έχουμε μάθει να κάνουμε. Δεν ξέρω από πού ξεκινάει. Βλέπω όμως πώς καταλήγει σ’ εμάς. Σαν να μη φτάνουν όλα γύρω που λες συμβαίνουν μόνο για να μας συνθλίβουν, καλλιεργούμε κι εμείς μια στάση αυτολογοκρισίας, αυτοκαταστολής – πώς να το πω – που ματαιώνει την επιθυμία της καρδιά μας. Μακάρι να το αλλάζαμε αυτό με κάποιον τρόπο. Όχι με το επιστρέψουμε σ’ ένα παρελθόν όπου θα ζούμε με οδηγό τα ένστικτά μας – δεν ενέχεται εκεί η βούληση. Αλλά με το να κατακτήσουμε τη διαύγεια και την επίγνωση, ώστε ό,τι βουληθούμε να είναι η αληθινή επιθυμία κι η βαθύτερη ευχή της καρδιάς μας.

    ReplyDelete
  7. υπάρχει όπως ο Θεός δηλαδή,πολύ όμορφα όλα αυτά Αίγλη μου,νομίζω όμως πώς ο άνθρωπος έχασε τον εαυτό του και κατά συνέπεια την ευκαιρία για την ελευθερία,από τη στιγμή που από πρόσωπο μετατράπηκε σε άτομο

    ReplyDelete
  8. Τα λόγια σου μ’ έστειλαν στη βιβλιοθήκη. Έχω μια έκδοση του Γαβριηλίδη, 1995, από την έκθεση του Γιάννη Τζερμιά στη Μέδουσα με τίτλο ‘Περί Φύσεως’ και ζωγραφική βασισμένη στον Εμπεδοκλή. Το θυμάμαι σαν να ‘ναι χτες. Είμαστε μπρος σ’ έναν πίνακα και τον ρωτάω: ‘Τι τους κάνει να πέφτουν;’ Μου απαντάει: ‘Το ό,τι θέλεις να τους βλέπεις έτσι. Εγώ τους ζωγράφισα να σηκώνονται.’
    Από τότε είδα πολλά, διάβασα πιο πολλά, έπαθα περισσότερα κι έμαθα μερικά πράγματα. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος προχωράει σταθερά επάνω και εμπρός. Είναι πολλά και συχνά αυτά που τον σπρώχνουν πίσω και τον αναγκάζουν να ξαναπερπατήσει κάποια κομμάτια της διαδρομής.
    Αλλά ο άνθρωπος, αγαπημένε μου φίλε, δεν έχει κάνει τη στροφή και δεν έχει πάρει το δρόμο προς τα πίσω. Αντίθετα. Ευτυχώς. Το κορμί του, το βλέμμα του κι η βούλησή του είναι σταθερά στραμμένα σε ό,τι έχει εμπρός του. Και όλη του η προσπάθεια – και είναι μεγάλη – είναι να το κάνει καλλίτερο. Καλλίτερο, όχι απλώς καλύτερο. Πιστεύω στον άνθρωπο. Και σε ό,τι φέρει. Και σε ό,τι καταφέρνει. Και σε ό,τι φέρνει.
    Αναζήτησα e-mail address σου, αλλά δε βρήκα. Σε προσκαλώ από δω: Παρασκευή, 11 Ιανουαρίου, 20:30, Αίθουσα Τέχνης Ηώς (Χέυδεν 38α’, Πλ. Βικτωβρίας). Έχω αναρτήσει και στο lifoblog μου το κάλεσμα. Θα χαρώ να σε δω εκεί.
    Στο μεταξύ ο διάλογος μπορεί να συνεχίζεται.

    ReplyDelete
  9. νομίχω ότι πήραμε λάθος δρόμο,κατά συνέπεια δεν συναντηθήκαμε/έχω την εντύπωση,πως η μόνη κίνηση που ακολουθεί,ο άνθρωπος,είναι η περιστροφή γύρω από τον ιστορικό εαυτό του,συνεπώς επαναλαμβάνεται μονότονα,όπως ένας αυτιστικός σε στιγμή κρίσης/είμαι δύσπιστος με αυτό της προσπάθειας για το καλύτερο,ο άνθρωπος είναι πρωταρχικά εχθρός του εαυτού του,συνεπώς του ανθρώπου,και όλη του η προσπάθεια,οδηγεί γραμμικά πλέον,στην καταστροφή του/όπως έχω αναφέρει και αλλού,ζω εκτός Αθήνας,στον παγωμένο Βορρά-όχι τόσο κυριολεκτικά όσο μεταφορικά-οπότε οι υποχρεώσεις της διαμονής,δεν μου επιτρέπουν να αποδεχτώ την πρόσκληση σου(πάντως σ'ευχαριστώ)αν σου είναι χρήσιμο το mail μου:oodada@gmail.com

    ReplyDelete