Saturday

γενέθλια μέθη


Μια μέθη. Μια μέθη με κυριεύει. Είναι καιρός. Bδομάδες τώρα. Μια μέθη που δε φαίνεται η αιτία της. Κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Γύρω απ’ τη γενέθλια ημέρα μου. Η ίδια αίσθηση. Στροβιλίζομαι. Τα ρουφάω όλα. Όλα μπαίνουν μέσα μου. Απ’ την εισπνοή μου, απ’ όλους τους πόρους. Ο ύπνος περισσεύει. Ο χρόνος δε χωρά. Είμαι παντού. Είμαι με όλους. Είμαι όλα. Ένα.
Και γίνονται τόσα πράγματα αυτή την εποχή. Από την παρουσίαση βιβλίου στην γκαλερί. Και στην επόμενη γκαλερί. Κι ύστερα στο πάρτι. Και στο άλλο πάρτι. Αυτά μόνο για χτες βράδυ. Σήμερα τα ίδια πάλι και περισσότερα αν χωρέσουν ως αργά τη νύχτα ή ως νωρίς το πρωί.
Εκείνο που με μαγεύει όμως είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Εκείνοι που γνωρίζω εξαρχής μα και οι γνώριμοι, που όμορφα με ξαφνιάζουν και τους ξαναβρίσκω απ' την αρχή. Οι άνθρωποι που ξέρω τόσο καλά. Οι άνθρωποι που ξέρω τόσο λίγο.
Η φλόγα στα μάτια. Το τρέμουλο στη φωνή. Ο ιδρώτας στο χέρι. Το λίκνισμα στο χορό που μ’ ακουμπάει και στέκεται. Το ‘χάρηκα’ ‘να τα πούμε’ ‘φεύγω τώρα’ ‘θα διαβάσω το blog σου’.
Φυσικά και δε θα γυρίσουμε σπίτι αν δεν ακούσουμε τα πουλιά να προμηνύουν χαραυγή.
Έξω η εκπνοή ορατή στην παγωνιά της δεκέμβριας Αθήνας.
Καλή Κυριακή.

3 comments:

  1. Γεια σου Αίγλη


    Χάρηκα που σε βρήκα...

    Θεόδωρος

    ReplyDelete
  2. ...περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στα φωτεινά μπλκόνια για όσο το τσουχτερό κρύο μας το επιτρέπει,τυλιγμένοι με κασκόλ και σκουφιά, είναι η αίσθηση ότι αποτελούμε σώμα από το σώμα αυτής της πόλης...

    ReplyDelete
  3. Καλησπέρα, Θεόδωρε. Μόλις τώρα είδα την επίσκεψή σου. Ένα είμαστε όλοι, ελκυστή μου. Όλα και όλοι είμαστε ένα κορμί, ένα σώμα. Η ένωση υφίσταται κι ας της το αρνούμαστε.

    ReplyDelete