ένας έρωτας δύει

Βιαζόμαστε να ξοδευτούμε.
Βασιλεύει η μέρα μας.
Σε τούτο το λυκόφως,
δεν καθρεφτίζομαι στα μάτια σου,
ούτε ‘συ με βλέπεις πια.
Γυρεύουμε στις σκιές
τη βούληση που προδόθηκε.
Προσωρινό τίποτα.
Ο κήπος δεν ποτίζεται.
Λέξεις φωλιάζουν στις άκρες των χειλιών.
Βλέφαρα γέρνουν,
κρύβεται ο λόγος των ματιών.
Περπατάμε ακόμα πλάι,
μέσα στο πλήθος, ολομόναχοι.
Το βλέμμα χαμηλώνει. Απλώνει
καθένας, χωριστά,
το χάρτη της μοναχικότητας.
Ίσως αναζητάς κι εσύ τα υψώματα,
απ’ όπου η ματιά της μνήμης
θα φτάνει αργότερα
σε ό,τι τώρα η ζωή αφαιρεί.
Χαροπαλεύει ο χρόνος.
Η πόλη, που αγαπήσαμε,
καταβροχθίζει
τις πικρές στιγμές του αντίο.
Στη λησμονιά της βιαστικής ασφάλτου,
θα βρούμε πάλι την οικεία μοναξιά.
Και στους καιρούς της σκουριάς,
βαρκούλα η νοσταλγία θ’ αποπλέει,
ν’ ανταμώνει στ’ ανοιχτά του χτες
νησίδες ματωμένες.