rainday brings forth sunday

Βροχή, χτες, τέλεια. Είχα σηκωθεί απ’ τις έξι, μετά από δώδεκα ώρες ύπνου. Κάποιος είχε τηλεφωνήσει το προηγούμενο βράδυ ‘σε πόση ώρα να περάσω;’ αλλά δεν με είχε πείσει ν’ αφήσω τα χουζούρια μου. Ούτε είχε καταφέρει να με θυμώσει τόσο που να χαλάσει τον ύπνο μου. Why did you take me for granted? all you who take me for granted, σκεφτόμουν το πρωί. Τι θα πει: όπως την προηγούμενη Παρασκευή;
Χτες ήταν υπέροχα. Όσο ήταν ακόμα σκοτεινά, άνοιξα το pavilion κι άρχισα τις επισκέψεις, να δω τι γίνεται στα πέριξ, ανανέωσα το blog μου και προσπάθησα να επικοινωνήσω μ’ ένα φίλο που τον ξέρω τόσο καλά κι ακόμα δεν τον έχω γνωρίσει – δεν έχω δει τα μάτια του. Δεν ήταν εκεί. Ήταν αλλού. Του λείπει ο έρωτας. Του άφησα μια ευχή και σώπασα. Τι να του πω εγώ; Είναι από τα πράγματα που μόνο μόνος του μαθαίνει κανείς. Πάντα λείπει ο έρωτας. Ακόμα και τη στιγμή που είμαστε ένα - τις περισσότερες φορές. Μόνο μια φορά, θυμάμαι, έγιναν όλα τόσο όμορφα, που υψώθηκα. Μισή, δηλαδή. ‘Έφυγες,’ είπε ύστερα. Δεν είχε έρθει μαζί.
Έτσι γίνεται με τον έρωτα, την ομορφιά, το θαύμα: μας δείχνουν το πρόσωπό τους μια στιγμή και μας αφήνουν ύστερα να το γυρεύουμε ίσως κι ολόκληρη ζωή.
Καθώς η μέρα μπαίνει ολόκληρη μέσα στο σπίτι μου, λέω να σηκωθώ, να συγυρίσω, να στρώσω, χειμώνας έρχεται. Στο μεταξύ με προλαβαίνει φθινοπωρινή η βροχή. Τέλεια η βροχή. Το τραγούδι της. Κλείνω το pavilion, ανοίγω όλα τα παράθυρα. Να ρουφήξω τους ήχους της, τις μυρωδιές της. Ξαπλώνω στο πάτωμα. Η εικόνα της Louise Gluck έρχεται στο νου μου. Και τα λόγια της αρχίζουν σιγά – σιγά, αποσπασματικά, όσα θυμάμαι, να τρέχουν όπως σε trailer μες στο κεφάλι μου. Σηκώνομαι και ψάχνω τα ράφια. Ποίηση, τεύχος 24. ΕΚΕΜΕΛ, έτος 1ο. Κι ένα κλασέρ με όλη τη Louise Gluck, όπως μ’ έχει ξανά στο παρελθόν παιδέψει. Μολύβια, λεξικά, λευκό χαρτί. Τ’ απλώνω όλα ένα γύρο στο πάτωμα.
Με ό,τι έχω εδώ θα εργαστώ. Δε θ’ ανοίξω τώρα μηχάνημα. Θ’ ακούω τη βροχή να τραγουδάει. Θα δουλέψω όπως παλιά, την προ-pavilion εποχή. Τότε είχα ένα καλάθι για τα χαρτιά. Έγραφα κι έσκιζα. Ξανάγραφα και πάλι έσκιζα. Πολλές – πολλές φορές, στρίμωχνα τα πεταμένα να χωρέσουν. Η Μαρία Λαϊνά, συμβουλεύοντάς με για την πτυχιακή μου σ’ ένα σημείο που με δυσκόλευε, μου πρότεινε να κάνω το ίδιο και στο computer. ‘Αγνόησε το παλιό κείμενο, γράψ’ το απ’ την αρχή, όπως κάναμε παλιά που αλλάζαμε την κόλλα το χαρτί στη μηχανή.’ Και it worked; it worked pretty well, μπορώ να πω. Την άκουσα πρόσφατα μια Κυριακή να συνομιλεί με το Γιώργο Χρονά: ‘Γιώργο, μπορώ να απαντήσω μ’ ένα ποίημα;’
Συγκρίνω πάλι τις παλιές μου απόπειρες με τη μετάφραση της Δήμητρας Κωτούλα. Δεν μπορώ να το αποφύγω – ούτε θέλω. Η Δήμητρα έχει μεταφράσει καταπληκτικά. Εγώ κάνω ακόμα διορθώσεις. Όχι στην κατεύθυνσή της, όχι. Διορθώνω τη δική μου απόδοση, αλλά πάλι με τη δική μου χρήση της γλώσσας. Αυτή είναι η μαγεία στη μετάφραση: απλώνεσαι στις άπειρες διαστάσεις της γλώσσας σου. Μερικές φορές είναι στοίχημα: θα το αποδώσω εξ ίσου καλά, αλλά θα το αποδώσω διαφορετικά.
Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασα έτσι. Αλλά ξέρω ότι κοιμήθηκα κουρασμένη κι ευτυχής. Ναι, πάλι νωρίς για σαββατόβραδο. I'm so sorry, this bothers you. Αλλά το πιο συχνά όταν βγαίνουμε έξω πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται 'τι κάνω τώρα εγώ εδώ;'
Σήμερα έχω ξύπνησει απολύτως διαυγής. Κι έχω μπροστά μου μιαν ολόφρεσκη sunday.