Saturday

εξαρχής

Θυμάμαι τους καιρούς της οργής
Όταν ο κόσμος δε με χωρούσε
Το θαύμα μου έκοβε την ανάσα
Δοκίμαζα να δαμάσω την ομορφιά
Τότε, μια μέρα, ήρθε ο έρωτας
Διέσχισε το σώμα
Διεύρυνε τις διόδους
Πλάτυνε την αναπνοή
Ώστε, σαν έφτασε ο πόνος
τον ρούφηξα όλο
Μια ολόκληρη ζωή αργότερα
Ζυμωμένη μες στη θλίψη
Έλεγα, μ’ έχει πια εξαντλήσει
Ξημερώθηκα σε μια αγάπη
Ανέτειλα εξαρχής
Να θαυμάσω την ομορφιά
Να εισπνεύσω το θαύμα
Να χωρέσω τον άνθρωπο
Στο πλήρωμα του χρόνου
θα ελευθερωθώ
Ένα διάφανο, χρυσό μόριο
από αγάπη και φως
Θα διασχίσω το σύμπαν
Θ’ ανιχνεύσω τις τροχιές
Θα δω το βασιλιά
να γονατίζει
μπροστά στο δούλο του

2 comments:

  1. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από τη ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ του Νάσου Βαγενά ως αντίλογο:
    Μια μέρα θα σε βάλω σ’ ένα κοχύλι
    σ’ ένα άσπρο σύννεφο που θα το τραβούν περιστέρια
    Θα σε ντύσω με κόκκινα πέπλα.
    Με λουλούδια.
    Ο αέρας θα φυσάει απαλά.

    Ή θα σε βάλω
    σ’ ένα δάσος με μυρωδιές μήλων.
    Σ’ ένα παράθυρο με πράσινα φύλλα
    κι ένα γαλάζιο ποτάμι στο βάθος
    (από πάνω θα πετούν έρωτες).
    (από τη σημερινή ανάρτηση στα ΗΔΟΝΙΚΑ ΜΥΡΩΔΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ)

    ReplyDelete
  2. Κι εγώ, με τη σειρά μου, αντιγράφω τον πρώτο στίχο του βιβλίου: "Η αγάπη είναι μια εποχή βαθύτερη από την άνοιξη."

    ReplyDelete