Friday

ζήτησα ν’ αγαπήσω

Μου λείπεις
Ήθελα να είσαι εδώ
να σε ακούω
να σε βλέπω
Με πρόλαβε, απόψε, η βροχή
Όπως εκείνο το απόγευμα
Θυμάσαι
Το πρώτο κάλεσμα
που εμποδίσαμε
Διαβάζω πάλι τα παλιά
και τα παλιότερα
Λόγια οργώνουν τα σπλάχνα
Ονειρεύτηκα το στόμα
Άνοιγε, προσπαθούσε
Όχι την αγωνία, όχι
Αλλά κάτι από βαθιά
ν’ αρθρώσει
Εκείνο ξέφυγε
Γλίστρησε απ’ τα χέρια
Ειπώθηκε απ’ τα δάχτυλα
Τα δάχτυλα
Δειλά τα δάχτυλα
επάνω στο βρεγμένο φόρεμα
Ο πρωινός καθρέφτης απορεί
Ποια σκέψη με ομορφαίνει
Ευλογώ την αγάπη
που, τόσο ανθρώπινα
μου χάρισε ο Θεός

6 comments:

  1. Ευλογώ την αγάπη
    που, τόσο ανθρώπινα
    μου χάρισε ο Θεός...
    σαν την καλημέρα
    που λένε τα μάτια
    όταν μέσα τους ξημερώνει
    το φως
    της αγάπης...

    ReplyDelete
  2. Και γω την ειχα ευλογισει την αγαπη.. μα οπως μου την εδωσε ετσι την πηρε πισω μετα απο πολλά χρονια..

    Καλημερα

    ReplyDelete
  3. Ο πρωινός καθρέφτης απορεί, ποιά σκέψη μ'ομορφαίνει!!Τι όμορφος στίχος Αίγλη..Οι σκέψεις οι κρυφές ερήμην μας χαράζουν πορεία..

    ReplyDelete
  4. Η αγάπη σου, η αυγή των ματιών σου, διαλύει και τα τελευταία ξέφτια σκιάς. Κοιτάζεις μέσα μου και βλέπω ό,τι είμαι.

    ReplyDelete
  5. Η αγάπη, Μαρία μου, δε φεύγει ποτέ. Ζεσταίνει την καρδιά και ντύνει τρυφερά κι εκείνον που φεύγει μόνος κι εκείνον που μένει μόνος.

    ReplyDelete
  6. Ο καθρέφτης επιστρέφει πολλαπλάσια στα μάτια μου τη χαρά τους, που ξύπνησαν μέσα στην αγάπη. Την αγάπη, που ανοίγει όλους τους αγωγούς, όλες τις διόδους επικοινωνίας, προς και από όλα τα όντα: πράγματα και πλάσματα. Από και προς τον εαυτό μας: η μεγάλη, η αδιάλειπτη, η ατέλειωτη πορεία.

    ReplyDelete