Γαλανή ησυχία φωτίζει τη νύχτα. "Δίκιο έχει ο έρωτας," ακούω τη σκέψη σου "και είναι τρομερός. Πρέπει να φοβηθώ αν είναι να κινήσω, αν είναι μέσα σου να γιορταστώ. Πρέπει να φοβηθώ ότι θα χάσω τον έλεγχο. Να βουληθώ ν’ αφήσω το κλαδί – κοντεύει να σπάσει – που με κρατά μετέωρο, κρεμασμένο στο γκρεμό. Ν’ αφήσω το σώμα να πέσει στη χαράδρα, ν’ αφήσω το είναι να υψωθεί στο στεναγμό."
Ναι
ReplyDeleteΝα φοβηθούμε προτείνει και ο ποιητής
Αν θέλουμε να ξυπνήσει μέσα μας το ένστικτο του ωραίου
ή ακόμα πιο ποιητικά:
να ακινητήσουμε
αυτό που δίπλα μας
μ' απίθανες χειρονομίες δρα:
ΤΟ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ (από τη Μαρία Νεφέλη φυσικά)...
Nα αφήσεις και τα δυο..
ReplyDelete"Το Ασύλληπτο: δυο χέρια ωραία …… που να ‘χουν εξοικειωθεί με τ’ αγριοπερίστερα" Με στέλνεις κάθε τόσο ν’ ανοίγω το πιο αγαπημένο μου από τα βιβλία.
ReplyDeleteΝ’ αφήσεις και τα δύο. Με σώμα και ψυχή να παραδοθείς.
ReplyDeleteΔεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
ReplyDeleteστα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μαρία Πολυδούρη
... Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα, γι’ αὐτὸ ἡ ζωή μου ἐδόθη. Στὴν ἄχαρη ζωὴ τὴν ἀνεκπλήρωτη μένα ἡ ζωὴ πληρώθη ... (συνέχεια)
ReplyDelete