Ένας χρόνος σήμερα από την πρώτη μου ανάρτηση. Έχω περάσει πολύ όμορφα εδώ. Σ’ αυτό το περιβόλι, το κρεμασμένο στο πουθενά, στο παντού. Σ’ αυτόν το χώρο έξω από το χώρο. Που ατελείωτα ανοίγει γι’ αλλού.
Μια μέρα, ανοίγοντας στον κόσμο της καλής μου φίλης roadartist, βγήκα στον κόσμο του free spirit, όταν είχε ήδη αφήσει αυτόν τον κόσμο. Παρατηρώ τώρα ότι στα σχόλιά του δεν εμφανίζεται ημερομηνία. Αλλά ξέρω ότι το τελευταίο – αυτό το “γαμώτο!” του 0comments – ήταν χτες, τέτοια ώρα περίπου, καθώς έρχονται ένα ένα στο e-mail box μου.
Εμείς συνεχίζουμε αιχμάλωτοι του χρόνου και του δρόμου, αλλά η ζωή δεν τελειώνει ποτέ ούτε στέκεται πουθενά.
Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ
ReplyDeleteΓιατί τα λόγια μας (παιδιά πολλών ανθρώπων) δεν τα παίρνει ο αγέρας... που περνάει βιαστικός και φεύγει...
Γιατί οι λέξεις που κρεμάμε σ' αυτά τα e-περιβόλια, κρεμασμένα στο πουθενά,
"φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου"
κι όταν ο άνθρωπος θα έχει φύγει, δεν είναι εδώ...
Με τον κρυμμένο λυρικό συλλογισμό του Σεφέρη εύχομαι τα καλύτερα και πλούσιες ιδέες για νέες αναρτήσεις...
Με συγκίνησες.. Μερα γιορτης του blog σου..μιλας για το φιλο street spirit.. Το ταξιδι συνεχιζεται.. κανεις δε ξερει που και πότε θα τελειώσει..Ας πάρουμε οφέλη από τη διαδρομή! Χαίρομαι πολύ πραγματικά που συναντηθήκαμε εδώ! Να συνεχίσεις με την ευαισθησία σου να αγαλιάζεις τις ψυχές μας.. όμορφο βράδυ να έχεις Αίγλη μου.. μην αλλάξεις ποτέ! Χρόνια πολλά..
ReplyDeleteΤα λόγια μας, ακόμα κι όταν τα παίρνει ο αγέρας, πλάθουν τη ζωή ύστερα από χτες υλικά και από τώρα όνειρα. Φυλάνε το κατ' εικόνα και το καθ' ομοίωση και το αναπτύσσουν κατά την ιδέα. Σ' ευχαριστώ πολύ, Τάσο. Εύχομαι και για σένα λέξεις που ανθίζουν περιβόλια.
ReplyDeleteΔεν μπορούσα να το ξεχάσω. Ούτε ήθελα. Μου το θύμισε άλλωστε κι ο 0comments μόλις χτες. Ήταν το πιο συγκλονιστικό στη διαδρομή αυτού του χρόνου. Όσο κι αν λέμε έτσι είναι η ζωή, κάποτε τελειώνει, ξέρουμε καλά ότι αυτό είναι ένα ψέμα, ένα συμβατικό ψέμα, έτσι για να περιορίσουμε ό,τι δεν μπορούμε να ορίσουμε. Ναι, ας κρατήσουμε το καλό και το όμορφο, roadartist. Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου. Είναι και για μένα μεγάλη χαρά αυτή η επικοινωνία που έχουμε. Να έχεις πάντα τα καλύτερα.
ReplyDeleteένας χρόνος πριν ε? Το ταξίδι αυτό που λες έχει ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, αδιέξοδα, εκπλήξεις...Καλή συνέχεια σε όλα σου τα ταξίδια...
ReplyDeleteΝα σου πω το τραγουδάκι των γενεθλίων;
ReplyDeleteΣου εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις και να κάνεις φίλους μέσα από το ωραίο ιστολόγιό σου.
Και επ' ευκαιρία να σου πω ότι σου έχω μία προσκλησούλα για blogοπαίχνιδο!!!
Φιλάκια πολλά
Καλή εβδομάδα να έχετε, με ένα ποίημα από τον Λορέντζο Μαβίλη
ReplyDeleteHave a nice week, with a poem by Lorenzo Mavilis
LETHE
Fortunate are the dead who forget
the bitterness of life. When the sun sets
and dusk follows, do not weep for them,
no matter how deep your sorrow may be!
At such an hour the souls are thirsty and go
to οblivion's crystal-cold spring;
but the water will turn muddy,
if a tear is shed for them by the beloved.
And if they drink turbid water, they recall,
passing through fields of asphodels,
past sorrows that sleep within them.
If you cannot but weep, at sunset,
your eyes should lament for the living
who seek to forget, but cannot do so.
'Lethe', or 'Oblivion' is a pessimistic poem. Mavilis mingles in it the ancient Greek belief about the Underworld, so well described by Homer in the Odyssey (XXIV, 1-14), and the Modern Greek tradition about the Realm of the Dead. According to Homer, the Underworld is a vast field where the plant asphodel grows.
ΛΗΘΗ
Καλότυχ' οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση.
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Σα στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.-
Α δε μπορείς παρά να κλαις, το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν,
θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Η "Λήθη" είναι απαισιόδοξο ποίημα. Ο Μαβίλης αναμειγνύει σ' αυτό την αρχαία ελληνική πίστη για τον Άδη, που με ενάργεια έχει περιγραφεί από τον Όμηρο στην Οδύσσεια (ραψ. κδ΄, 1-14), και την νεοελληνική παράδοση για τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Άδης είναι ένα απέραντο λιβάδι γεμάτο με ασφοδέλους.
Ένας χρόνος ταξίδι, ροδοψαράκι. Και ποιος ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Ναι, με όλα όσα γενναιόδωρα προσφέρουν τα ταξίδια. Με εκπλήξεις. Όμορφες, δύσκολες, συγκινητικές. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Η απελπισμένη ανάγκη του για επικοινωνία. Όσο πιο πολύ κλεινόμαστε μέσα, τόσο πιο πολλά βγάζουμε έξω. Ελπίζω ότι θα είναι συναρπαστική και η συνέχεια. Σ’ ευχαριστώ πολύ.
ReplyDeleteΤραγουδάκι ακούω. Και παιχνιδάκι, επίσης. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Φλόρα. Τα καλά σου λόγια. Τις ευχές. Φίλους. Ανθρώπους να μπορούμε να νοιαζόμαστε. Η πραγματική ανάγκη είναι να δοθείς. Και στ’ αλήθεια δε σε νοιάζει καθόλου να πάρεις. Αρκεί να βλέπεις και τον άλλον να δίνεται. Σ’ αυτό που γίνεται μαζί. Θα ‘ρθω για παιχνίδι, σύντομα. Έχω καιρό να παίξω.
ReplyDeleteΗ λήθη είναι μεγάλο δώρο, ταξιδευτή. Γιατρεύει την πληγή. Μαλακώνει την πίκρα. Μα είναι πολύτιμο το δάκρυ της μνήμης. Κι εκείνο που αλήθεια φοβάμαι είναι ότι μια μέρα θα καταφέρω να ξεχάσω.
ReplyDelete