Όμως τα μάτια, καθώς το λέει ο Σολωμος, είναι Θεοί "και κατοικούν απ' όπου βλέπουνε μεσ' στην άβυσσο και στην καρδιά του ανθρώπου..." Αλλά αυτό είναι το κρυφτό που έπαιξε ο Κρητικός με τη Φεγγαροντυμένη του...
Θ' αποκριθώ κι εγώ με τους περίγυρους στίχους, φίλε μου "...γιατί άκουσα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου... κι ένιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου, πάρεξ αν ήθελε της πω με θλίψη του χειλιού μου... " Είναι μεγάλη ευλογία ν' ακούμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε από την αλήθεια που είμαστε.
Ποίηση: Το καταφύγιο που αγαπάμε. Δεν κρυβόμαστε εδώ από τον έξω κόσμο. Ξεκουραζόμαστε, όμως, μες στις λέξεις κάθε τόσο. Τρεφόμαστε με το φως τους. Βγαίνουμε, ύστερα, μες στην τύρβη και τη συνάφεια – και είμαστε πάλι ελαφροί, καθαροί, πλούσιοι. Έτοιμοι να εισπνεύσουμε ό,τι είναι ζωή.
Ωραίοι Ανάλαφροι Ευσεβείς Πόθοι να ζωγραφίζουμε με λέξεις. με στίχους με φωνές μιαν καινούργια μέρα εβένινη (ή όποιο άλλο χρώμα αισιοδοξίας θα επινοεί από την οπτική του γωνία ο καθείς...) Θέλω καμιά φορά να συμμερίζομαι στα λόγια αυτή τη φωτεινή πλευρά της ποίησης και της ζωής... Αλλά πάλι στο τέλος λέω: Εις Αύριον οι σπουδαίες Μυοσωτίδες... (δες αντίστοιχη στο θέμα ανάρτηση στις δικές μου ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΓΟΥΣ για να καταλάβεις την εμμονή μου...)
Μου δόθηκε να είμαι ο άνθρωπος. Και μου δόθηκε ένας κόσμος. Και μια εντολή: να ονομάσω τα πλάσματα και τα πράγματα αυτού του κόσμου. Τα ορατά και τα αόρατα. Αρθρώνω καινούργιες λέξεις κάθε πρωί, να εξημερώσω τον κυματισμό τους. Κάθε βράδυ, ανάβω μια οξεία, να φωτίσω το αύριο.
Όμως τα μάτια, καθώς το λέει ο Σολωμος, είναι Θεοί
ReplyDelete"και κατοικούν απ' όπου βλέπουνε
μεσ' στην άβυσσο και στην καρδιά του ανθρώπου..."
Αλλά αυτό είναι το κρυφτό
που έπαιξε ο Κρητικός με τη Φεγγαροντυμένη του...
Θ' αποκριθώ κι εγώ με τους περίγυρους στίχους, φίλε μου "...γιατί άκουσα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου... κι ένιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου, πάρεξ αν ήθελε της πω με θλίψη του χειλιού μου... " Είναι μεγάλη ευλογία ν' ακούμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε από την αλήθεια που είμαστε.
ReplyDeleteΩστόσο...
ReplyDeleteΕυλογία είναι και οι λέξεις μέσα στο Ποίημα....
Ακόμα κι όταν γίνονται το ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ που φθονούμε...
Ποίηση: Το καταφύγιο που αγαπάμε. Δεν κρυβόμαστε εδώ από τον έξω κόσμο. Ξεκουραζόμαστε, όμως, μες στις λέξεις κάθε τόσο. Τρεφόμαστε με το φως τους. Βγαίνουμε, ύστερα, μες στην τύρβη και τη συνάφεια – και είμαστε πάλι ελαφροί, καθαροί, πλούσιοι. Έτοιμοι να εισπνεύσουμε ό,τι είναι ζωή.
ReplyDeleteΩραίοι Ανάλαφροι Ευσεβείς Πόθοι
ReplyDeleteνα ζωγραφίζουμε με λέξεις. με στίχους με φωνές
μιαν καινούργια μέρα εβένινη
(ή όποιο άλλο χρώμα αισιοδοξίας θα επινοεί από την οπτική του γωνία ο καθείς...)
Θέλω καμιά φορά να συμμερίζομαι στα λόγια αυτή τη φωτεινή πλευρά της ποίησης και της ζωής...
Αλλά πάλι στο τέλος λέω:
Εις Αύριον οι σπουδαίες Μυοσωτίδες... (δες αντίστοιχη στο θέμα ανάρτηση στις δικές μου ΔΟΚΙΜΕΣ ΝΑΡΚΗΣ ΤΟΥ ΑΛΓΟΥΣ για να καταλάβεις την εμμονή μου...)
Μου δόθηκε να είμαι ο άνθρωπος. Και μου δόθηκε ένας κόσμος. Και μια εντολή: να ονομάσω τα πλάσματα και τα πράγματα αυτού του κόσμου. Τα ορατά και τα αόρατα. Αρθρώνω καινούργιες λέξεις κάθε πρωί, να εξημερώσω τον κυματισμό τους. Κάθε βράδυ, ανάβω μια οξεία, να φωτίσω το αύριο.
ReplyDeleteMικρή γλυκιά περιεκτική ποιηση..
ReplyDeleteΚαλη σου μερα
Μια μικρή μπουκίτσα συχνά είναι αρκετή. Σ' ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα.
ReplyDeleteΣε βλέπω, σε βλέπω….πάντα σε βλέπω. Ωραίο στιχάκι
ReplyDeleteΣε βλέπω. Σε βλέπω που κρύβεσαι. Σε βλέπω επειδή σ' αγαπώ. Καλημέρα. Καλή εβδομάδα.
ReplyDelete