Βροχή χρειάζεται η γη, είναι καιρός που έχει στεγνώσει. Η ανάσα αργή, τα χείλη της άχρωμα, θαμπό το χώμα. Βροχή φέρνει το στερέωμα, σύννεφα μαζεύει ο άνεμος, βαραίνει, γέρνει, λίγες σταγόνες αφήνει στο στόμα. Ξετυλίγεται. Έν’ αστραπόβροντο δέχεται, βαθιά στην καρδιά, ξανά στην πληγή. Μόλις η πηγή έλεγε να κλείσει, ανοίγουν οι ουρανοί της.
οι πληγές έχουν μια κακή συνήθεια να κάνουν του κεφαλιού τους. και να ανοίγουν τις πιο περίεργες στιγμές, τότε που νόμιζες ότι τα είχες όλα.
ReplyDeleteΟι πληγές μας απαιτούν την αλήθεια μας. Ευτυχώς. Δε μας αφήνουν να νομίζουμε μέσα σε αλλότρια.
ReplyDelete