Μητέρα και Παιδί
Είμαστε όλοι ονειρευτές, ούτε ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Κάποια μηχανή μας έφτιαξε, η μηχανή του κόσμου, τη στενή οικογένεια.
Ύστερα πίσω στον κόσμο, εκλεπτυσμένοι από γλυκά μαστιγώματα.
Ονειρευόμαστε, δε θυμόμαστε.
Η μηχανή της οικογένειας: σκοτεινό τρίχωμα, τα δάση του σώματος της μητέρας.
Η μηχανή της μητέρας: η λευκή πόλη μέσα της.
Και πριν απ’ αυτό: χώμα και νερό.
Βρύα ανάμεσα στους βράχους, κομμάτια φύλλα και γρασίδι.
Και πριν, κύτταρα σε βαθύ σκοτάδι.
Και πριν απ’ αυτό, ο κρυμμένος κόσμος.
Να γιατί γεννήθηκες: για να με σωπάσεις.
Κύτταρα της μητέρας και του πατέρα μου, είναι η σειρά σας
να γίνετε ο άξονας, να γίνετε το αριστούργημα.
Αυτοσχεδίαζα, ποτέ δε θυμήθηκα.
Τώρα είναι η σειρά σου να προσπαθήσεις,
είσαι εκείνος που θέλει να ξέρει:
Γιατί υποφέρω; Γιατί αγνοώ;
Κύτταρα σε βαθύ σκοτάδι. Κάποια μηχανή μας έφτιαξε,
είναι η σειρά σου να της αποταθείς, να πας και να ρωτήσεις
για ποιο λόγο υπάρχω; Για ποιο σκοπό;
http://www.english.uiuc.edu/maps/poets/g_l/gluck/gluck.htm
http://www.poetryfoundation.org/archive/poem.html?id=179777
No comments:
Post a Comment