η αγία κάθε μέρα

Έτσι όπως αρχίζει το Ημερολόγιο σε Φόντο Παραμυθιού, με μια επιστροφή. Με κάθε επιστροφή στην αγία κάθε μέρα, που μας κρατά ενεργούς σ’ αυτή τη ζωή που μας δόθηκε. Την αφορμή μου δίνει η καθημερινότητα του Δημήτρη κι επιστρέφω πόσα χρόνια πίσω για να δω, άραγε, τι έχει αλλάξει. Τίποτα, ίσως; Πολλά; Όλα; Όλα, όχι. Σίγουρα όχι όλα. Αρκετά, ναι. Αγαπώ πιο εύκολα τώρα κι απογοητεύομαι πιο δύσκολα. Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, γιατί τους βλέπω πια όπως είναι κι όχι πίσω από τα γυαλιά των προσδοκιών μου.
Αλλ’ ας επιστρέψουμε στο θέμα. Στην αγία κάθε μέρα. Που ξυπνώ στις έξι κάθε πρωί. Πετάγομαι ν’ ανάψω το θερμοσίφωνα και ν’ ανεβάσω τη θερμοκρασία στο καλοριφέρ. Βάζω το τρίτο στο snooze. Χουζουρεύω πάλι για λίγο. Ύστερα το παίρνω απόφαση. Η μέρα αρχίζει. Το τρίτο παίζει ευεργετική μουσική. Βάζω καφετιέρα, ανοίγω pavilion, στρώνω κρεβάτι, πίνω καφέ, κάνω τσιγάρο, κοιτάζω meteo, διαλέγω ρούχα, τσεκάρω την ηλεκτρονική αλληλογραφία, μπαίνω στο μπάνιο.
Σε καμιά ώρα είμαι στο αυτοκίνητο. Σταματώ στη γωνία ν’ αφήσω τα χτεσινά σκουπίδια στον κάδο. Συνεχίζω για το γραφείο. Λίγο ψάξιμο συνήθως για το παρκάρισμα. Ένα μπουκάλι νερό απ’ το super κι ανεβαίνω στο μικρό μου βασίλειο. Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι και το χώρο μου εκεί. Εργάζομαι το κεκτημένο οκτάωρο. Με διαλείμματα για να πω δυο κουβέντες με τους συναδέλφους, να ελέγξω το otenet.tools, την ανταπόκριση στα posts μου, το τι έχουν αναρτήσει άλλοι bloggers.
Κάποιες μέρες επιστρέφω σπίτι μετά τις πέντε για λίγο νοικοκυριό, λίγο διάβασμα, λίγο γράψιμο, αρκετή αλληλογραφία, εκλεκτική τηλεόραση. Για να βγω πάλι αργότερα για μια παράσταση, ένα ποτό ή ό,τι συμβαίνει εκεί έξω.
Τις άλλες μέρες δεν επιστρέφω πριν από πολύ αργά. Μετά τη δουλειά έχει μάθημα κι ύστερα όλο κάτι γίνεται που θέλω να το παρακολουθήσω. Κάποια παρουσίαση βιβλίου, κάποια έκθεση, κάποια εκδήλωση.
Το σπάνιο είναι το καλλίτερο. Όταν επιστρέφω από τη δουλειά και δεν έχω άλλη δουλειά. Μπορώ τότε να διαβάσω με την ησυχία μου ένα ολόκληρο βιβλίο ή να γράφω ατελείωτα ως αργά τη νύχτα, ως νωρίς το πρωί. Αυτές οι νύχτες - οι πιο κουραστικές, οι πιο απολαυστικές - καταλήγουν συνήθως σ’ έναν δίωρο ύπνο πριν να πρέπει να σηκωθώ ξανά για την επόμενη μέρα.
Καλημέρα, νύχτα μέρα
Κάθε μέρα, καλημέρα
Καλημέρα, πέρα ως πέρα

Με τη σειρά μου προσκαλώ όλους να δώσουμε στην καθημερινότητά μας την ποιότητα και το σεβασμό που της πρέπει. Και ναι, να γράψουμε γι' αυτά τα πράγματα που είναι τόσο απλά και ίδια και καθόλου μα καθόλου μικρά κι ασήμαντα.