Στις Ακτές του Ντόβερ
Ήσυχη η θάλασσα απόψε
Πλήρης η παλίρροια, όμορφο το φεγγάρι
Πάνω από τα στενά. στη γαλλική ακτή ένα φως
Φέγγει και χάνεται, στέκουν οι βράχοι της Αγγλίας
Αχνοφώτιστοι κι απέραντοι, γύρω στον ακύμαντο κόλπο.
Έλα στο παράθυρο, είναι ευχάριστη η νυχτερινή αύρα!
Μα να, από τη μακριά λωρίδα του αφρού
Εκεί που η θάλασσα ανταμώνει τη χλωμόφεγγη γη
Άκου! Διακρίνεις ένα σύρσιμο, ένα βουητό
Το κύμα σέρνει βότσαλα, πετώντας τα πάλι με ορμή
Στην επιστροφή του, ψηλά πάνω στο βράχο,
Ρίχνεται και καταλαγιάζει κι ύστερα ρίχνεται ξανά,
Με τρεμάμενο νωχελικό ρυθμό, μας θυμίζει
Την αιώνια μελωδία της θλίψης.
Πολύ παλιά ο Σοφοκλής
Ακούγοντας του Αιγαίου τη βοή, σκεφτόταν
Τη λασπωμένη άμπωτη και πλημμυρίδα
Της ανθρώπινης αθλιότητας. Και μεις
Ανακαλύπτουμε στον ήχο μια σκέψη,
Αγρικώντας τον από τούτη τη μακρινή βόρεια θάλασσα.
Η Θάλασσα της Πίστης
Ήταν κι αυτή κάποτε πλήρης και τύλιγε τις ακτές της γης
Όπως τυλίγεται μια ζώνη στολισμένη, αστραφτερή
Αλλά τώρα μόνο ακούω
Το μελαγχολικό, συρτό βουητό της εγκατάλειψης
Καθώς αποσύρεται, στην αναπνοή του ανέμου
Που νυχτοκοπά, πέρα τις απερπάτητες παρυφές
Και τ’ απογυμνωμένα τρόχαλα του κόσμου
Ω, αγάπη, είθε να είμαστε αληθινοί
Ο ένας προς τον άλλο! γιατί ο κόσμος που
Κείτεται εμπρός μας σαν ένας ονειρότοπος,
Ποικιλόμορφος, και φρέσκος, και όμορφος,
Στ’ αλήθεια ούτε χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως δεν έχει,
Μα ούτε ασφάλεια, ή ειρήνη, ή για τον πόνο βάλσαμο
Κι είμαστε τώρα εδώ ωσάν σε σκοτεινούς λειμώνες
Μια πέφτουμε στη μάχη και μια γλιστράμε στη φυγή,
Στρατοί που αντιμάχονται μες την αμάθεια και τη νύχτα.
http://www.victorianweb.org/authors/arnold/writings/doverbeach.html
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό λόγου και τέχνης Ίαμβος, τεύχος 13 - 14
Ελα, ενταξει... καταπληκτικο.
ReplyDeleteΤο μπλογκ σου θα παει πολυ καλα.
Χαιρομαι που ηρθα εδω.
Κι εγώ χαίρομαι, zero. Θα πρέπει να διάβασες πολύ για να φτάσεις ως εδώ. Είθε ο λόγος που κυκλοφορεί εδώ μέσα και σε όλο το χώρο των bloggers να έχει λόγο να λέγεται.
ReplyDelete